Nýjar kvöldvökur - 01.09.1918, Qupperneq 11

AMMÁ,
137
hún rak okkur úr þessum sælustað, oft og ein-
att með því að taka frá okkur öll sængurföt,
ef annað dugði ekki. —
Morgun einn öndverðan vetur, vöknuðum
við krakkarnir á einhvern óvanalegan hátt, —
eitt og eitt í einu, og alveg sjálfkrafa. Endra-
nær höfðum við vaknað nær því á sömu mín-
útunni öll, þegar amma kom og ruddi okkur
fram úr rúmiuu eins og einhverju skrani væri
helt úr pokum. En nú brá svo undarlega við,
að þetta fór fram með alt öðrum hælti. — Við
höfum líklega verið búin að sofa fulllengi, því
það var einhver víma yfir okkur. Við gátum
því ekki gert okkur grein fyrir, hvernig stæði
á þessari breytingu, og hversvegna við höfðum
fengið að dvelja svona óvanalega lengi í þess-
ari paradís okkar. — Eitthvert okkar kom með
þá ráðningu á gátunni, að amma hefði gleymt
að vekja okkur. En er við hugsuðum nánara
um það, þá þótti okkur það ótrúlegt. Því við
vissum ekki til, að hún gleymdi nokkurntíma
nokkrum sköpuðum hlut, sem hún þurfti að
muna. Hitt fólkið bað hana stundum að minna
sig á hitt og þetta. Og hún brást aldrei því
trausti.
En á meðan við vórum að brjóta heilann
um þetta, kom einhver inn í húsið, sem við
krakkarnir sváfum í og sagði okkur, að Tobba
gamla hefði meitt sig í fætinum, og lægi því
í rúminu. Hún hefði farið út snemma um morg-
uninn, hrasað og höggvið sundur hnéskelina.
Okkur þótti þetta mikill atburður.
Við gátum naumast trúað því, að þetta væri
satt. Því aldrei hafði okkur komið til hugar,
að við sæjum ömmu öðruvísi en á fótum, hóst-
andi inn og fram um bæinn, sívinnandi og sí-
áminnandi, jafnvel pabba og mömmu okkar,
og rekandi eftir okkur, ef við áttum að gera
eitthvað.
Við þutum eins og kólfar úr rúmunum og
í fötin. Nú vorurn við þó að líkindum frjáls,
og þurftum ekki að eiga ömmu yfir höfði okk-
ar. Og þó fanst okkur þetta eitthvað hörmu-
Iegt, — eiíthvað öðruvísi en það ætti að vera.
Við vildum hafa ömmu á fótum, — heilbrigða,
en aðeins losna við ráðsmensku hennar yfir
okkur og afskifti af framferði okkar.
Pegar við höfðum klætt okkur drógum við
okkur hægt og hljóðlega fram í húsdyrnar, og
gægðumst yfir að rúmi ömmu gömlu. Án þess,
að við mintumst á það, fundum við öll til þess,
að nú mætti engin ærsl eða glaumur eiga sér
slað, fyrst amma lá í rúminu. Og okkur fanst
alt í einu eins og höggvið væri eitthvert skarð
í hið daglega líf okkar og heimilisins, þegar við
stóðum þarua hljóð og hugsandi, og sáum hana
liggja aftur á bak upp við höfðagaflinn og prjóna
með sama ákafanum og hún var vön.
Við tíndumst eitt og eitt fram á gólfið, og
sum gengu alla leið að rúminu. Hún brosti,
þegar hún tók eftir okkur. Pað hafði hún nú
raunar gert áður. En okkur hafði aldrei fundist
nein hlýja skína úr því fyr en nú.
»Nú hafið þið fengið að sofa út,« mælti
hún eftir stundarkorn. »Nú var ekki amma
gamla til þess að reka ykkur á fætur. Ykkur
þykir sjálfsagt gott, að eg fór í rúmið til þess
að Iosna við nauðið úr mér og eftirreksturinn.*
Ekkert okkar svaraði. Okkur fanst hún koma
við einhvern og óþægilegan og viðkvæman
streng í okkur. Við snautuðum sneypt burtu
og tókum að leika okkur úti við.
Þegar fram á daginn kom, varð lífið Sigga
svo andstætt, að honum fanst hann ekki geta
haldist við í hóp okkar, svo hann yfirgaf okkur
og fór inn í bæ. Og sá fyrsti, sem tók eftir
sorgum hans og mótlæti var amma.
»Hvað gengur að þér, Siggi minn?« spurði
hún um leið og hann gekk snöktandi inn gólfið.
Sigga fanst veröldin í þann svipin svo óum-
ræðilega ill og hörmuleg og hann sjálfur vera
þvílíkur einstæðingur, að hann hikaði ekki við
að snúa að rúmi ömmu og trúa henni fyrir
öllum sínum hörmum. Og hann komst að þeirri
niðurstöðu, að þegar alt um þryti þá mætti þó
finna athvarf og hæli hjá ömmu gömlu. En
óneitanlega hefði það verið skemtilegra, að það
hefði verið einhver annar.
Ömmu hefir víst fundist sorgir hans víð-
18