Nýjar kvöldvökur - 01.09.1918, Síða 17

AMMA,
143
verðum altaf börn í því að dæma um aðra,
þó okkur finnist við hafa nægilega þekkingu
og kunnugieika til þess að fella dóm.
Og stundum, þegar eg hef heyrt harma-
sögur ástarinnar, og séð og kynst mönnum,
sem urðu ógæfumenn og ómenni vegna óend-
urgoldinnar eða svikinnar ástar', þá hef eg fylst
aðdáun í garð ömmu, sem lét þessa heilögu
en hættulega tilfinningu Iyfta lífi sínu og kröft-
um upp í æðra veldi, og þroska þar sína bestu
og ágætustu eiginleika.
Og ennþá á amma, af öllum þeim valmenn-
um er eg hef kynst, fegurstu og göfugustu
minningarnar í sál minni.
(Endir).
Kænskubragð.
St. Sig. þýddi.
»Soffía, geturðu aldrei bakað brauðið sæmi-
lega? t*að er undarlegt, að hjá öðrum er alt
œfinlega eins og það á að vera, en aldrei hjá
okkur.i
»Ó, Jóhann! Pu veist þó fullvel, að mér
hefir aldrei mistekist að baka brauðin fyr
en núna. Eg gat ekki gert að því, ofninn fékk
eitthvért tilfelli í morgun svo hann gat ekki
hitnað.*
»Já, auðvitað! Það vantar sjaldan afsakanir,
en taktu eftir brauðinu hjá frú Brandt, það lít-
ur ekki út fyrir að ofninn hennar fái nein til-
felli. Brauðið hennar, smákökurnar og sætmet-
ið, er eitt af því allra besta, sem eg hefi bragð-
að. Eg vildi óska að þú vildir læra af henni.«
»Eg geri það sem eg get, Jóhann, og eg
er viss um, að það, sem eg bý til, er oftast
gott. Ó, eg vildi eg gæti gjört þig ánægðan
með verk mín, en það er víst ómögulegt,«
sagði Soffía og stundi við.
Soffía Stær hafði verið í hjónabandi eitt ár,
og á þeim tíma hafði hún komist að raun um,
að það var langt frá því að vera létt verk að
vera húsmóðir. Hún var iðin og áhugasöm,
og gjörði alt sem hún gat ti! að þóknast manni
sínum, en það var hægar sugt en gjört, því
það leit helst út fyrir, að hann vildi ekki vera
ánægður með neitt af því, sem hún gjörði. Að
minsta kosti gjörði hann alt sem hann gat, til
að aftra því að hún gæti verið ánægð með
sjálfa sig.
Til allrar hamingju var Soffía ástrík og um-
burðarlynd eiginkona, sem ekki var auðvelt að
styggja, en þetta reyndi þó mjög á þolinmæði
hennar. F*egar þau voru í samkvæmum, eða
drukku te hjá einhverjum kunningja sínum á
kvöldin, lét hann sjaldan nokkurt tækifæri ónot-
að, án þess að skýra konu sinni frá vankunn-
áttu hennar í matreiðslu, og hirðuleysi hennar
í klæðaburði o. s. frv. —
»En hvað rjómabúðingurinn er indæll hjá
yður, frú Gersen! Soffía taktu eftir hve þunn-
ur hann er, það er undariegt hvað þínir eru
altaf þykkir.« Eða: — »Frú Brun, þéreruð sann-
kölluð meistari í því að skemta gestum yðar,
þér veitti ekki af því, Soffía, að læra ögn af
þeirri Iist.« Eða: — »Frú Grön, en hvað búning-
ar yðar eru altaf snotrir, þér hafi framúrskar-
andi fegurðarsmekk. Fað er undarlegt, Soffía,
að hversu mikla peninga, sem eg fæ þér fyrir
föt, þá ertu aldrei lýtalaus til fara.«
Við þesskonar tækifæri, roðnaði Soffia, beit
sig í vörina og varð gröm með sjáifri sér, en
hún var of drambsöm til þess að láta fólk sjá
að þetta fengi á hana og altof blíðlynd til að
það breytti tilfinningum hennargagnvart manni
hennar, sem hún vissi að elskaði sig þrátt fyrir
alt. Henni kom þá til hugar að reyna að finna
ráð, sem gæti vanið mann liennar af þessum
galla, tilviljunin varð herini hliðholl í því efni.
Einn dag kom til hennar ein af bestu vin-
konum hennar, Frú Lund, og bauð þeim hjónum
í dálítið kvöldsamsæti, sem hún ætlaði að halda
næsta laugardag. Soffía lofaði að koma með því
skilyrði að hún fengi að búa til og sjá um að
öllu leyti þær veitingar, er bera átti fyrir gestina.