Nýjar kvöldvökur - 01.09.1918, Síða 38

164
NÝJAR KVÖLDVÖKUR,
Þar skyldu hafa verið rósir.
Eftir J. P. Jacobsen.
\
Par skyldu hafa verið rósir.
Stórar rósir, gular, fölvar.
Og þær skyldu hafa slútt yfir garðvegginn,
gróskuþrunginn klasi, sem dreifir sínum smá-
gjörvu blöðum yfir hjólförin á veginum: ríki-
látur vottur alls þess dyrðlega blóma-auðs þar
innan við.
Og látum þær svo hafa hinn Ijúfa, hjá-líð-
andi rósailm, sem ekki verður haldið í, sem
er eins og ilmur óþektra aldina, er skynjun
vora órar fyrir í draumum sínum.
Eða ættu þær að vera rauðar, rósirnar?
Kanske þar líka.
Hinar smáu hjólkrýndu, harðgerðu rósir
gætu það verið, og þar skyldu þær svo hanga
í spengilegum röðum, blaðfagrar, hljóðar og
gróandi: Kveðja eða fingurkoss til vegfarand-
ans, sem kemur fótgangandi eftir veginum,
þreyttur og rykdrifinn, glaður sökum þess að
eiga nú aðeins hálfa þingmannaleið ófarna til
Rómar.
Um hvað sem hugur hans snýst — hversu
sem háttað er um líf hans?
Nú . . . þar byrgja húsin hann, þau fela
alt þar inn frá, fela hvort annað, veginn, borg-
ina. En til hinnar handar er víðsýni nóg: þar
sveigir vegurinn í þunglamalegum, lang-feld-
um bugum ofan að fljótinu, niður að hinni
ömurlegu brú. Og þar handan við er svo öll
hin mikla Kampanía.
Ressi grá-grænka víðra valla . . . Pað er
líkt og lúi margra erfiðra mílna stigi þar upp
af og leggist þungt á mann, láti mann kenna
tómleika og einstæðis^-fái til að leita og þrá.
Pá er.langtum betra að hreiðra sig á öðru
eins horni og þessu þarna, niðri á milli hárra
garðveggja, þar sem loftið hvílir hlýtt, kyrt og
milt, sitja sólarmegin þar sem bekkur kokar
sig inn í einskonar veggskot, sdja þar og horfa
á gljágrænu acanthusana í vegræsinu, á silfur-
drifna þistlana og hin dauf-gulu haustblóm.
A hinum langa, gráa vegg beint á móti,
morandi vegg af ferfætluholum og sprungum
með skrælnuðu vegggresi — þar skyldu rós-
irnar hafa verið, og þær skyldu einmitt hafa
gægst út þar sem íhvolf, stór, forn járnkörf
rýfur hinn lang-sama veggflöt, prýðileg netkörf,
er myndar veggsvalir, sem taka manni meir en
en á bringu, sem hlýtur að hafa verið hress-
andi að ganga upp á, er maður þreyttist af
innibyrgðum garðinum.
C3g þar hafa þau oft verið.
Pau hafa hatað hið fagra, forna skrauthýsi,
sem er þar inni, með sín marmara-rið og
■ grófgerðú veggtjöld. Og hin æfagömlu tré með
sínar dramblátu, svörtu krónur, pinjur og lár-
viður, aðal-askur, kýpressur og steineik, þau
hafa verið hötuð allan sinn aldur, því hatri
sem óeirin hjörtu bera til þess hversdagslega,
vanagróna, viðburðasnauða, þess er ekki þráir
með og virðist því andstætt.
En á veggsvölunum gat maður þó alténd
séð frá sér, og þar hafa þau því staðið kyn-
* slóð fram af kynslóð, og mænt út öll, hvort
í sínum hug, hvert eftir sínu. Gullbúnir armar
hafa hvílt á brún járnkarfarinnar, og fjölmörg
silkisveipuð kné stuðst við svart netflúr henn-
ar, en marglitir borðar blöktu af hverjum rindi
sem ástaboð og stefnuheit. Húsmæður, skap-
þungar, vanfærar, einnig þær, hafa staðið þar
og sént fráleitustu skilaboð út í fjarskann.
Konur, göfugar, íturvaxnar og yfirgefnar, fölv-
ar sem hatrið . . . ef hugsun ein gæti deyft,
ef ósk megnaði að Ijúka upp hliðum helvítis!
. . . Konur og karlmenn! stöðugt eru það
konur og karlmenn, jafnvel þessar visnu, hvítu
meyjarsálir, sem lúpa sig upp við hina svörtu
netgrind, og hrópa til ímyndaðra göfugra fálka
takið okkur!