Nýjar kvöldvökur - 01.09.1918, Qupperneq 41

ÚTBURÐUR.
167
Útburður.
Eftir Val.
Það bar v ið ekki alls fyrir löngu. — Eg var
þá sjómaður suður í Njarðvíkum og var á leið
utan úr Keflavík. Rað var norðan uppgangs-
veður, og kastaði úr jeljum við og við, sam-
anbarðir hríðarkekkir ultu yfir mýrarnar, og
reif bakkann upp á norðurfjöllin, einhvernvegin
krildranalega, og byrgði alla útsýn á Snæfells-
jökul. Pað gnauðaði ámáttarlega í storminum
og brimsvolgrinu niður við fjöruna, og sjórinn
rauk upp á klappirnar hjá Vatnsnesi.
Petta var snemma á vertíðinni, og voru
menn undanfarna daga, sniátt og smátt, að tín-
ast landveg innan úr Reykjavík, — einn og
einn á stangli — með pjönkur sínar á bakinu.
Petta voru þeir vermenn, sem mist höfðu af
sjóvegsferð, suður í Garð og Leiru. — Regar
eg kom spölkorn inn fyrir Keflavík, mætti mér
maður þar á brautinni, svo töturlega búinn, að
mér eins og hnykti við að hugsa til þess, að
hann skyldi vera svona argvítuglega til fara»
og koma beina leið innan úr Reykjavík. Mað-
urinn var í óhreinum og karbættum buxna-
görmum, sem hann hélt upp um sig með
snærispotta, og sá í hann beran milli vestisins
og buxnahaldsins, — treyjan var rifin á barm-
inum annarsvegar, og vantaði í hana flestar
tölurnar, og flaxaði út í storminum.
Mér flaug nú í hug, ,að ónotalegt hlyti það
að vera fyrir þennan vesling, að láta ískaldán
storminn næða gegnum þessa fataræfla inn að
kroppnum.
Hann bar dálítiiin pokaskjatta á annari öxl-
inni. — Pað voru nokkrar flíkur af svipuðu
tagi og þær, er hann bar utan á sér á ferðinni.
Þeita var aleiga hans. —
Hann heilsaði mér kunnuglega, þegar við
mættumst á brautinni. En mér var þá í bráð-
ina ekki hægt að koma því fyrir mig, hver
hann var. — Maðurinn var skinhoraður, —
skorpinn og hrukkóttur, hann var með dálítinn
skegghýung á kjálkanum, sem farinn var að grána
af hærum, óklitpur var hann, og flaxaði úlf-
grátt hárstrýið útundan húfuræflinum, ofan við
eyrað, — augun voru fjörlaus og fallin inn í,
og rann vatn úr þeim niður um kaldan vang-
ann. — Það var allra líkast því, að maðurinn
væri nýkominn á fætur — upp úr þungri legu —
einhverjir þeir drættir í andlitinu, sem virtust
benda á þjáningar og kvalir — og reyndi hann
þó til að brosa um leið og hann heilsaði mér.
»Pú þekkir mig ekki,« sagði hann, um leið
og hann rétti mér höndina. —
»Ó, nei, eg kom því ekki almennilega fyrir
mig,« svaraði eg.
• Manstu þá ekkert eftir Pormóði — sunn-
lending, setn kallaður var — þegar við rerum
saman á — króknum hjá honum stóra Jóni
»porra«,« svaraði Pormóður, og sýndist mér
þá brosið deyja út á þessu rauttalega og kinn-
fiskasogna andliti, og hverfa út í kuldann og
storminn. —
Jú — jú — eg mundi nú vel eftir þessu,
og komst eg við af að sjá, hvernig Þormóður
var orðinn, — ekki nema liðlega 40 ára gam-
all.-----Og voru nú 10 ár liðin frá því að
við höfðum verið saman, á bát við róðra, og
aldrei séðst í þessi ár.
Eg spurði nú Pormóð fyrst eftir því, hvert
ferðinni væri heitið — til þess þó að vekja
máls á einhverju, upp á gamlan kunningsskap.
»Eg er að fara til róðra út í Leiru,« svar-
aði Pormóður, og var röddin hás og dimm,
— svo fékk hann dálítinn hósta. — Eg færði
það þá í tal við hann, hvort að nokkur veik-
indi hefðu komið fyrir hann — nú fyrir
skömmu. — »Ó —nei! ekki veikindi, það sem
það er nefnt, í venjulegum skilningi. — — Eg
er þjófur — laus út af hegningarhúsinu fynr
tæpri viku síðan. — Pjófur — — —« svar-
aði Þormóður, og rann úti fyrir honum um
leið, var þá líkast því, að eitthvað væri að
brenna í hálsinum á honum, — og það tók
fyrir seinustu orðin eins og þau hefðu verið
kæfð í hyldjúpri sorg. — Og svo hélt hann
leiðar sinnar út eftir á móti storminum. —