Nýjar kvöldvökur - 01.09.1918, Qupperneq 49

SNJÓKÚLAN.
175
Þegar hún sá Rögnu, benti hún ásakandi á
hundinn og sagði: »Hann hefir þjónað þér
trúlega í mörg ár og nú er liann bæði upp-
gefinn og veikur, og þú lætur hann liggja ein-
mana út í köldum snjónum.«
»Mennirnir verða að líða hungur, þreytu
og veikindi og þræla fyrir lífinu. Dýrin eru
ekki betri en við, og eiga því ekki betra skil-
ið,« svaraði hún kuldalega. Svo spenti hún
hundinn frá sleðanum og fór með sleðann inn.
Sámur drógst á eftir henni og dillaði skottinu
vingjarnlega í þeirri von, að hún mundi ef til
vill kjassa hann svolítið.
Svo sótti hún hálm í fang sitt og fór með
það út í fjós og stráði því í hlýtt skot í fjós-
inu. Hundurinn skreiddist að heyinu og leit á
Rögnu með bænaraugum, þá strauk hún hann
með hendinni blíðlega, sem fljótast, Sámur
gelti af gleði. Pað var cins og Ragna fyndi til
meðaumkunar sem snöggvast, en svo ýtti hún
honum frá sér og sagði: »Fátæk börn biðja
líka um hlý orð og atlot, en þeim er aðeins
gefið háð og fyrirlitning. Eg hefi sjálf bragðað
á gjafabrauði fátæktarinnar og veit því hvern-
ig það er. — Hundur á ekki betra skilið en
fátækt barn.« Hún fór út og lokaði dyrunum
vandlega á eftir sér.
Morguninn eftir þurfti Hákon til næstu
sveitar, til að tala við prestinn þar. Loftið var
þungbúið, himininn sveipaður hvítgráum kulda-
skýjum, sem þutu með feikna hraða fram og
aftur. Ingibjörg reyndi að aftra honum frá að
fara jafn hættulega leið í tvísýnu útliti. Hann
hló bara að henni, og án þess að skeyta meira
um aðvaranir hennar lagði hann af stað.
Ragna hafði staðið þar hjá, og nú virti hún
skýjafarið fyrir sér og hrish höfuðið. Hana
haíði langað til að aftra Hákoni frá að fara, en
stoltið haíði fjötrað tunguna, — hann yrti al-
drei á hana, hvað átti hún þá að vera að skifta
sér af honum? Og þó hún hefði sagt eitthvað,
mundi hann vafalaust hafa skelt skolleyrunum
við því. — —
Ingibjörg stundi þungan. Hún sá Hákon
bera við loft upp á fjallinu og halda rösklega
áfram. Ragna settist niður og fór að kemba
ull með 'óvanalegum ákafa. Stórir bunkar af
kembum uxu upp við hlið hennar. Endrum og
sinnum leit hún kvíðafull upp í loftið og sá
hvernig skýin eltu hvort annað með ótrúlegum
hraða, eins og þau mættu engan tíma missa.
Alt í einu lagði hún kambana frá sér og stóð
upp og fór út úr herberginu. Útidyrahurðin
hentist opin af vindinum, hún sá að hann var
að bresta á í blindby). Stormurinn þyrlaði
lausamjöllinni upp í stóra stróka og fannkom-
an var að aukast með geysihraða. Að nokkr-
um augnablikum Iiðnum var komin iðulaus
stórhríð, koldimm með feykilegri fannkomu.
Ragna hreyfði sig ekki, þó stormurinn næddi
í gegnum hana og snjórinn ætlaði að hálíblinda
hana, — hún hugsaði aðeins um Hákon.
Hún fann að þung hönd var lögð á öxl
hennar og heyrði að lngibjörg sagði með skjálf-
andi röddu:
»Stórhríðin skellur á hann á miðju fjallinu,
og náttmyrkrið er að færast yfir.«
»Hákon er ekkert barn, hann hefir sig áreið-
anlega heim þrátt fyrir veðrið,« sagði Ragna
með uppgerðarró.
»Hann hefir ekki mátt til að stríða á móti
örlögunum, hreki ofveðrið hann út í gljúfrið
er hann glataður.*
»Úr því har.n getur felt birni eins og hann
væri að leika sér, lætur hann að likindum ekki
hríðina þá arna yfirbuga sig.«
»Aí getur vel talað þannig. Þú grætur ekki,
þótt sonur minn missi lífið. Hann getur glímt
við bangsa og lagt hann að velli, — en þegar
hríðin blindar hann og ofveðrið hrekur hann,
er um annað mál að ræða — og hann hefir
ekki svo mikið sem einn dropa af brennivíni
til að halda á sér hita með og hressa sig á,
og gljúfrið, sem svo mörgum h fir að bana
orðið, eru á leið hans.« Ingibjörg reyndi að
rýna móti veðrinu upp eftir veginum, þegar hún
leit við var Ragna horfin.
»Hún hugsar aðeins um sjálfa sig, þó við
hnigum öll dauð að fótum hennar, mundi hún
ekki svo mikið sem andvarpa. Og ekki vantar