Nýjar kvöldvökur - 01.09.1918, Qupperneq 50

176
NÝJAR KVÓLDVÖKUR.
drambsemina! Maður gæti ímyndað sér að hún
liti smáum augum á smælingja e:ns og okkur,
— en hún vinnur á móts við tvo — það má
hún eiga.« — ingibjörg fór inn, til að leita
þeirrar hughreysting hjá Hans gamla, sem dótt-
ir hans hafði synjað henni um. —
Maturinn var borin á borð. 'Hákon var ekki
enn kominn. Ingibjörg reyndi að hugga sig við,
að hann mundi hafa gist hjá prestinum og
koma ekki fyr en næsta dag. Ragna sást hvergi,
árangurslaust var leitað að henni í hverju
skúmaskoti.
»Eg get ekki skilið hvar stelpan hefir falið
sig,<* sagði Ingibjörg.
Hans sat og réri órólegur í stólnum. Sú
tíð, þegar Ragna olli honum sorgar með ó-
stýrilæti sfnu og ofsa var fyrir löngu liö n. —
Nú orðið var hún ætíð þar sem hún átti að
vera, — en hvar gat hún þá verið í kvöld?
»Pað er hrollur í okkur í kvöld, okkur
veitir ekki af að fá eitthvað til að hressa okkur
á,« sagði Ingibjörg, og gekk að skápnum til
að sækja brennivínsflöskuna.
»Hvað er þetta! Ætla allir hlutir að hverfa
í kvöld,« hrópaði hún ergileg.
»Hvað er horfið?« spurði Hans rólega.
»Brennivínsflaskan!«
»Ekki hefir Ragna tekið hana,« sagði Hans
og brosti.
Ingibjörg stóð sem þrumu lostin. Sú hugs-
un greip hana, að Ragna hefði ef til vill tekið
hana og væri úti í stórhríðinni að leita að
Hákoni.
»Gnð minn góður! Þá er henni dauðinn
vís,« tautaði hún. »Litlar líkur voru til tið Há-
kon hefði sig heim, en engar með hana. Hana
fennir á augabrayði.«
í sömu svipan voru dyrnar opnaðar og
Hákou kom inn.
»öott kvöld. þvílíkt veður sem úti er! Eg
hafði m g þó með harðneskju heim.«
Ingibjörg tók ekki undir kveðjuna. Hún
greip í hand egg honum og spurði með skjálíta
í röddinni:
»Hvar er Ragna? Varð hún þér ekki sam-
ferða heim?«
»Ragna!« mælti hann uudrandi. »Við hvað
áttu? Hvað kemur Ragna mér og ferð minni
við?«
»Meir en þú álítur, Hákon, — Ragna er
horfin. Hún hefir víst farið út til að leita að
þér og koma þér til hjálpar.«
»Eg held þú sért farin aðtalaóráð, mamma.
— Hjálpa mér!«
Nú heyrðu þau að Hans var farinn að gráta
og kalla hástöfum á Rögnu. Irtgibjörg skýrði
Hákoni í fám orðum frá hugboði sínu. Pað
kom kvíðasvipur á drengilega andlitið hans.
»Pú hefir víst á réttu að standa, mamma.
— Mér heyrðist eg heyra kvenmannsóp og
hundgjá, en eg hugsaði að það hefði aðeins
verið hugarburður, því enginn kvenmaður gæti
verið á ferð í slíku veðri.«
Ingibjörg hafði ekki gefið sér tíma til að
hlusta á hann til enda. Hún flýtti sér út, til að
kalla á vinnudrenginn og kveikja á luktinni.
Nokkrum mínútum síðar var Hákon á leiðinni
upp í skarðið.
Peim, sem heima voru, fanst tíminn líða hægt.
Hans grét, en Ingibjörg hitaði sterkt kaffi og
ylaði rúm Rögnu.
Hákon bar luktina og braust á móti stór-
hríðinni. Hann gekk svo hart, að drengurinn
gat ekki fylgt honum eftir, en drógst langt aft-
ur úr. Loks kom hann upp í skarðið. Hvergi
sást neitt kvikt, — eintómur fannahvítur snjór,
— ógurlegur kvíði greip hann. Honum fanst
að lífið mundi verða einkis virði, ef Ragna væri
dáin. Hann hrópaði af öllum kröftum nafn
hennar og köldum svita sló út um hann.
Veikt hljóð barst honum til eyrna, og eitt-
hvað sýndist hreyfa sig í fönninni skamt frí
honum. Hann flýtti séc þangað. Ragna lá þar
hálffent, föl og köld, eins og hún væri liðid
lík. Sámur lá við hlið hennar og reyndi að
hlúa að henni, með loðna skinninu.
Um leið og Hákon tók Rögnu.upp í fang
sér datt flaska úr hönd hennar niður í snjóinn.
Pað var sú, er Ingibjörg hafði saknað. Hann