Nýjar kvöldvökur - 01.09.1918, Qupperneq 53

SNJÓKÚLAN. 179
framan í sig. Svo færði hún stól alveg að lík-
inu, settist niður og virti fyrir sér hið vingjarn-
lega og rólega andlit látnu konunnar. Svo
reikaði hugurinn til fortíðarinnar, hvert ástríkt
orð, sem Ingibjörg hafði sagt við hana, lýsti
eins og stjarna á skýjaða barnshimininn.
— Sorgin lét Hákon engan frið hafa, Iöngu
áður en rofaði af degi, stóð hann upp og gekk
fram í stofuna, þar sem líkið var. Preyfandi
myrkur var inni, því ský hafði dregið fyrir
tungJið. Hann gekk að líkinu og beygði sig
niður að því, til að kyssa það hinsta kossi, með
sorg og sársauka í hjarta. — Hann rak upp
lágt hljóð og hopaði til baka. Varir hans höfðu
snert heitt og lifandi andlit. Ópi hans var
svarað með öðru, og Ragna spratt upp kvíða-
full, hún hafði ekki heyrt þegar hann kom
inn. Hákon þekti strax rödd hennar, tók
hana í faðm sér og grét á brott hinn nísfandi
sársauka við hjarta hennar. Sárasti sviðinn hvarf
smátt og smátt, en þögul og hljóð sorg varð
eftir. Ingibjörg var líka móðir, sem átti það
skilið að vera grátin látin. — Hún hafði
ætíð varpað Ijósi, en aldrei skugga, á farna
lífsleið.
Parna sátu þau í faðmlögum þar til birti
af degi, kuldalegum vetrardegi. Aðeins einstaka
regnþrungið ský gaf ti! kynna, að vorið væri
á leiðinni,
Pá er loka skyldi kistunni, tók Hákon eftir
því, að giftingarhringur móður hans var enn á
hendi líksins. Hann dró hann varlega af,
rétti Rögnu hann og mælti: »Eigðu hann góða,
það hefir enginn meiri réft til hans en þú.«
Eins fór með föt hinnar látnu. Ragna fékk
þau, því Hákon sagði, að enginn ætti meira
tilkall til þeirra en hún. Ragna braut heilann
um síðustu orð Ingibjargar. Var hringurinn
og fötin svarið?
Eftir að búið var að jarðsyngja Ingibjörgu,
gekk alt sinn vana gang í Árgarði. Ragna
tókst á hendur húsmóðurstörfin. Hans gamli
hafði flutt sig úr arinkróknum yfir í »afastól-
inn«. Alt vinnufólkið var Rögnu auðsveipið,
en Hákon yrti örsjaldan á hana. Pó var sem
birli yfir honum í hvert sinn, er hann kom í
nálægð hennar.
Sumarið var liðið, og veturinn gekk í garð
með kulda og fannkomu, og enn hafði Hákon
enga konu fest sér.
í sveitinni var margt rætt um Hákon og
heimili hans. Sumt af því barst honum til
eyrna, en hann Iét það sem vind um eyrun
þjóta. En Inga Porbjarnardóttir á Grenistað
beið óþolinmóð eftir þeirri stundu, er hún
gjörði innreið sína í Árgarð, sem kona Hákonar.
Von hennar og vissa um að verða húsmóðir
þar, var heldur ekki ástæðulaus. Ingibjörg heit-
in hafði gefið henni svo margt í skyn í þá
átt, og hún trúði því fastlega, að Hákon hefði
verið móður sinni samþykkur í því efni.
{ fyrstu hló Hákon að öllu masinu um
hann og Rögnu, en smátt og smátt varð hann
svipþyngri. Svo fór hann að verða meira að
heiman og taka enn meiri þátt í félagsskap
unglinganna og svalli, þó breyttist hann ekk-
ert í framkomu sinni við Rögnu, og aldrei
heyrði hún stygðaryrði af vörum hans í henn-
ar garð.
Pegar Hákon var að héiman, sat hún hvíld-
arlaust tímunum samau við rokkinn eða vef-
stólinn, þungt hugsandi. Hún var ung og
þráði lífsgleði, og hefði því gjarnan viljað
skemta sér með hinum ungu stúlkunum, en
enginn hugsaði um það, eða kærði sig um að
hafa hana með og þar af leiðandi sat hún alt
af einmana hjá föður sínum.
Veturinn var á förum. Páskahelgin nálgað-
ist. — Ragna var fyrir löngu hætt að hlakka
til helgidaganna. Áður hafði Hákon þó ætið
fylgt henni til kirkju, en nú varð hún að fara
þann veg ein, eins og lífsveginn, — einsömul,
en hún kvartaði ekki, »Hún lifir í allsnægt-
um,« sagði heimurinn, og hún viðurkendi sann-
leikann í því.
Hún sat einn dag djúpt hugsandi og spann,
þegar Inga frá Grenistað kom inn í stofuna í
skrautklæðum og allfasmikil. Hún bar.höfuð-
ið hátt og var rjóð í kinnum. Fögur var hún
23*