Nýjar kvöldvökur - 01.09.1918, Qupperneq 55

SNJÓKÚLAN.
181
og hægði eigi á ferðinni, fyr en hann var
kominn á samkomustaðinn.
Hans gamli var venju fremur dapur og veill
þetfa kvöld. Hann sat við Iítið borð, er stóð
hjá arininum, á því var framreitt margskonar
góðgætí, er Hákon hafði komið með úr kaup-
staðnum. Ragna hreifði heldur eigi við nein-
um munnbita, en þrátt fyrir þetta alt, skraf-
aði hún glaðlega og óþvingað við hann.
Pegar Hans var sofnaður, braust sársaukinn,
sem hún hafði dulið, fram, og himinháar öld-
ur sorgar og sálarkvala skullu yfir hana. Hún
kraup á kné, fal andlitið í höndum sér og
grét eins og hjartað ætlaði að springa.
»Burt héðan,« stundi hún. »Það er betra
að þola hungur og eymd en að kaupa lífsvið-
urværið og þægindin fyrir þetta 'verð.« En
svo hvarflaði hugurinn til föðurins, sem nú
svaf rólegur, kvíðalaus eins og barn, og átti
svo góða daga, — hún gat ekki fengið af sér
að vera orsök í því, að hrekja hann út í snjó
og óveður, þar sem hann yrði að þola bæði
kulda og skort, — nei, það gat hún ekki. —
En Hákon mundi leyfa honum að vera í Ár-
garði þó hún færi, og sjá um að honum liði
vel. En andartaki síðar stundi hún með þungum
ekka: »Pabbi! pabbi! Við höfum Iiðið sam-
an kulda, þreytu og sk'ort, súrt og sætt. Við
getum ekki skilið.
Dyrnar voru opnaðar hljóðlega, en Ragna
heyrði það ekki. Hákon kom inn. Hann
mælti ekki orð af vörum, en tók Rögnu í faðm
sinn og þrýsti henni að hjarta sér. Hún lá
með lokuð augun við brjóst hans. Hún á-
leit að það væri aðeins draumur, og vildi ekki
vakna.
Hann bar hana inn í svefnherbergi sitt og
setti hana á stól.
»Hákon!« sagði hún lágt, og lauk upp aug-
unum. »Er samkomunni lokið?«
»Henni er lokið fyrir mig. Eghefi þegar dans-
að sem mig lystir í kvöld, eg gat ekki lengur
verið án þ.ín, Ragna.«
»Hún bæði h!ó og grét í einu en sagði
ekkert,«
»Ragna, — eg vildi glaður láta lífið fyrir
þig, — eg skyldi berjast við hvern þann, sem
vildi ræna þér frá mér, — jafnvel við guð
almáttugan. — En hæðnisyrði gjöra mig ístöðu-
lítinn eins og barn og særa mig djúpt. Eg
þoli þau ekki.«
Ragna hóf mikillátlega höfuðið og svaraði:
»Hvað hefi eg gjört, svo þú verðir að þola
hæðni og hlátur mín vegna?«
»Hann fal andlitið í höndum sér.
»Inga og félagar mínir ætla að gjöra út af
við mig með hæðnisglósum sínum.«
»Mín vegna skaltu ekki þurfa að bera þann
kross lengur, eg get borið mína byrði ein —
Eg fer héðan alfarin undireins á morgnn. —
Aumingja Pabbi! Ó hve lífsbyrðin er þung!«
»Pú skalt verða hér kyr Ragna, og hvern
þann, er sýnir þér lítilsvirðingu, rek eg óðara úr
mínum húsurn,* sagði hann, og sló htiefan-
um svo fast í borðið, að það nölraði. »Hlust-
aðu á mig, Ragna. Áður en eg fór af sam-
komunni, bauð Hallvarður í Birkidal mér í
veislu á sunnudaginn, og eg svaraði: Eg kem
líka með Hans og Rögnu, sé þér það á móti
skapi verðum við öll heima,«
»Hákon! Pú hefðir ekki átt að segja þetta
eg þoli illa keskni og háð, eins og þú.«
»Rú ferð með með mér í veisluna, og mér
skal sá mæta, er sýnir þér lítisvirðing eða
móðgar þig á einhvern hátt.«
Ertu viss um að þú getir þolað alt, sem
fyrir kann að koma, mín vegna, svo eg geti
verið óttalaus?« spurði hún blíðlega.
»Já, þín vegna skal eg með gleði taka öllu,
sem að höndum ber, með þolinmæði. Eg finn
að mér hefir aukist styrkur til að umbera háð
félaga minna.«
Hjarta Rögnu sló ört af kvíða og eftirvænt-
ingu, sunnudaginn, sem þau ætluðu í veisluna
í Birkidal. Hún hafði aldrei verið eins falleg
eða litið einsglaðlega út og þennan morgun. Hún
hafði klæðst sparifötum Ingibjargar heitinnar,
með öllu því skrauti, sem búningnum tilheyrði.
En það, sem mest jók fegurð hennar, var ham-
ingjan og gleðin, sem geislaði í augunum, Hún