Nýjar kvöldvökur - 01.09.1918, Síða 61

SNJÓKÚLAN.
187
lega, — því hann hafði þó harnið silt til að
lifa fyrir. En jafnframt því sem hann vann
ósleytilega stranga vinnu þvarr sjón hans óð-
um. Fyist varð hann. blindur á öðru auganu
og litlu síðar á hinu. Ragna var eigi nema
6 ára þegar hann misti algerlega sjónina. Hann
keypti brýningaráhöld og sleða fyrir síðustu
peningana> og ferðaðist með það bygð úr bygð
Hann var búinn að fara víða og ganga mikið
um dagana, því var nú bakið bogið og hárið
grátt, er hann loks kom heim aftur.
A heimili hans gekk alt sinn vana gang fyrstu
árin eftir brottför hans. Þór yðraðist eigi
gjörða sinna en syrgði soninn mista og barm-
aði sér eins og lóa, er unginn hefir verið tek-
inn frá, — svo veiktist yngsti sonurinn og
dó skömmu síðar, sú óhamingja mýkti eigi
hjarta Þórs að heldur, því enn átti hann elsta
soninn eftir.
En það leit út fyrir, að blessun sú, sem hvílt
hafði yfir heimilinu, hyrfi smátt og smátt, þegar
Hans var farinn, og glaðlegt mas og hlátur var
með öllu horfið. Svo fór yðrunin að gera vart
við sig hjá gamla manninum, og hann fór smátt
og smátt að spyrjast fyr>r um son sinn,
en enginn gat sagt neitt um hvað af honum
hefði orðið, — og allra síst kom honum til
hugar að blindur sorgbitinn brýningamaður væri
lífsglaði sonurinn hans. Skömmu áður en
Hans kom, var elsti sonurinn látinn eins og
frá hefur verið skýrt. Og nú opnaði hann hjarta
sitt fyrir Hans, eina syninum, er hann átti eftir
Og Ragna, sonardóttir hans, var sannkallaður
sólargeisli fyrir gömlu hjónin, á heimilinu.
Hamingjan hafði aftur tekið sér bústað hjá
þeim.
Alt það góða og göfuga í sálardjúpi Rögnu
kom nú í ljós, nú hafði henni hlotnast sú lífs-
staða er hún feldi sig við, og aldrei framar þurfti
hún að óttast, að þurfa að Iifa af náðarbrauði,
nú gat hún gefið af allsnægtum sínum. Hún
gjörði öllum gott og vann allra hjörtu með
viðmóti sínu og góðsemi.
Fyrsta veturinn tók hún aldrei þátt í nein-
úm skemtunum ne félagsskaþ. Sonurinn, er
dáið hafði, var syrgður einlæglega, svo
voru gömlu hjónin mjög lasburða og faðirinn
blindur, svo ærið ,reyndi á æskuþrek hennar.
En svo fór afi gamli einusinni að tala um, að
það þyrfti að fá ungan og duglegan mann
á heimilið og í fjölskylduna, og það væri hlut-
verk Rögnu að sjá um það, því eigi myndi
hana skorta biðlana, fallega, ríka og unga
stúlku. Hún gæti valið úr öllum efnilegustu
ríkismannasonunum í sveitinni. Við þessi
orð afa sins varð Rögnu mjög hverft, gaml-
ar minningar hertóku hana, og stýflurnar,
er hún hafði hlaðið til að veita eigi sorgar-
straumnum framrás biluðu, og hún brast í
ekkaþrunginn grát.
»Ragna! Eg hélt að þú hefðir gleymt liðna
tímanum óg honum, — þú mintist aldrei á
hann,« sagði Hans.
»Flestum í ætt okkar veitireigi létt að gleyma,
eg er engin undantekning.* Hún þurkaði tárin úr
augunum og lét sem ekkert hefði ískorist.
Sumarið kom með gleði, eftirvænting og
vonir í faðmi til þeirra. Sá tími nálgaðist, er
tilraun skyldi gjörð, að gefa Hans sjónina aft-
ur, eða fyrirbyggja alla von um, að honum
mundi auðnast að líta ljós dagsins. Þrá Rögnu
eftir þeirri stund óx með degi hvérjum.
Einn indælan sumardag var allur bærinn
skrýddur eins og stórhátíð væri í vændum. Öil-
um fátæklingum sveitarinnar var boðið, og
handa fuglunum, sem raunar skorti eigi neitt
þá stundina, voru kornbindi hengd í trjá-
greinarnar, eins og það væri komið jólakvöld,
Veislan var í tilefni af því, að þennan dag ætl-
aði læknirinn frá Kristjaníu að gjöra tilraunina
til að opna augu blindingjans, Læknirinn
hóf verk sitt, og á meðan lá Ragna á bæn.
Þá er hún hafði lokið bæninni, leit faðir henn-
ar aftur dagsljósið, eftir margra ára nótt.
Óumræðileg gleði ríkti nú á heimilinu, og
brennheit þakkarandvörp stigu frá hjörtum þeirra
upp að hásæti drottins. Og enginn var glað-
ari en læknirinn.
Gráa hárið á Hans gat ekki orðið svart
24*