Birtingur - 01.01.1957, Síða 79

Hjúkrunarkona:
Hinn sparibúni:
fólk kann að meta — litla, þægilega fyndni sem róar menn, af því þeim
hefði eins vel getað dottið hún í hug sjálfum...Það þarf ekki
alltaf mikið til að vera skemmtilegur — eða eftirsóttur- Til dæmis í
heimboðum. Á ég að segja ykkur, hvað ég geri í heimboðum? Ég sé þið
verðið strax dálítið forvitnir. (smá hlær með sjálfum sér) Fyrst
tekur enginn eftir mér. Seisei, nei. Það sjá allir að ég er ekkert sérstakt,
eða minnsta kosti sýnist svo. En þegar menn hafa drukkið nægju
sína af kaffi og súkkulaði og borðað eins mikið af kökum og þeir þora,
kemur að því að enginn veit hvað hann á að gera næst. Menn verða
vandræðalegir og fara að líta í kringum sig, og smám saman stanza allra
augu á mér .... Já, menn horfa á mig einan, en ég læt fyrst eins og
ekkert sé, ég trana mér ekki fram.....Ekki fyrr en menn fara að verða
óþolinmóðir, þá loksins stend ég upp og segi nokkur orð, fer kannski
með einhvern málshátt eða spakmæli og bið svo, til dæmis, um
tóma pilsnerflösku. Já, þið brosið. Hún þarf að vera mjög köld, flaskan,
og ef hún er það ekki, sendi ég einhvern með hana fram í eldhús til að
láta buna á hana kalt vatn. Þegar flaskan er nógu köld, sleiki ég á
henni stútinn, si sona, og bið um tuttugu og fimm eyring sem ég sleiki líka.
Svo læt ég tuttugu og fimm eyringinn ofan á stútinn. Allir bíða með
öndina í hálsinum. Mikil ósköp! (hlær) Þá tek ég báðum höndum um
flöskuna og kreisti fast, kreisti þangað til tuttugu og fimm eyringurinn
lyftist hægt og rólega upp af stútnum eins og af sjálfu sér. Það
bregzt ekki að fólk verður hrifið. Það ætlar blátt áfram að éta mig! Það
þarf ekki alltaf svo mikið til að skemmta fólki, bara smávegis lag og
kunnáttu...... (drykklöng þögn) Ég var ekki boðaður hingað eins og
þið, og það er þeiss vegna sem ég hef orðið að bíða. 1 allan morgun hef ég
horft á þá æfa sig með byssustingina, þarna úti í garðinum....
(opnar hurðina) Næsti! Þessa leið, gerið þér svo vel! (Þegar HINN
SPARIBÚNI vill smeygja sér á undan þeim sem næstur er í röðinni, ýtir
hún honum til baka) Ekki þér! (fer og lokar hurðinni).
(vandræðalega, um leið og hann sezt) Þetta er hún búin að gera minnst
tuttugu sinnum í morgun. En hún veit ekki, hver ég er, og ég fyrirgef
henni. Sezt þolinmóður í sæti mitt og brosi stillilega með skjalamöppuna
mína hér á hnjánum. (þögn) Mundi ykkur langa til að vita, hvað er í
þessari möppu? (drjúgur) Já, var það ekki! (hlær) Grunaði ekki Gvend!
(fer að horfa út í gluggann) En það er hernaðarleyndarmál, drengir,
hernaðarleyndarmál. (kippist allt í einu til og hrópar) Nei, hvert í
syngjandi! Sáuð þið það, þarna úti? Nú slitnaði hann niður,
hálm-maðurinn í gálganum, þessi sem þeir hafa verið að æfa sig á með
byssustingjunum í allan morgun. (klappar ósjálfrátt saman lófunum,
65