Birtingur - 01.01.1957, Blaðsíða 107

dreifa um Browning-þýðinguna, og er því
mjög út 1 hött að tala um að hún hafi fallið.
Annað mál er svo, að listgildi og jafnvel
lífsþróttur leiks getur verið á mjög háu
stigi, þó hann falli. Svo var til dæmis um The
Playboy of the Western World eftir Synge,
sem frumsýningargestir reiddust svo mjög,
að Abbey leikhúsið (ef ég man rétt) var allt
brotið og bramlað eftir sýninguna, þar
eð áhorfendur rifu upp stóla og fleira
lauslegt til að kasta í leikarana.
Sú staðhæfing, að Browning-þýðingin sé ekki
leiksviðsverk (og eigi þessvegna ekki skilið
að vera sótt), er varla svaraverð. Þessvegna
skal ekki um það deilt, aðeins á það
minnt, að þess eru mýmörg dæmi, að léleg
leiksviðsverk hafi verið ágætlega sótt, og átt
það skilið- Og þó ekkert kæmi annað til,
ætti leikur Þorsteins Ö. Stephensen að vega
svo þungt á metaskálunum, að hver
leikdómari með skilning á hlutverki sínu
hvetti fólk óspart til að sjá hann.
Þá má ekki skamma leikhúsgesti, segir
leikdómarinn. Hversvegna ekki? Má kannski
ekki heldur skamma leikdómara eins og
hér er gert? Rithöfunda má skamma,
leikara má skamma, málara má skamma og
hljómlistarmenn og alla listamenn, og á
að skamma, segja menn. Stjórnmálamenn
má skamma, og framámenn í félagsmálum
má skamma, íþróttamenn má skamma,
útgefendur má skamma, kaupmenn og
bændur og verkamenn og iðnaðarmenn má
skamma. Hver er þá þessi leikhúsgestur,
sem ekki má skamma ? Ég held satt að
segja, að ef rithöfundar, leikarar og aðrir
listamenn hafa gott af skömmum, hafi
leikhúsgestur það engu síður, og beri því að
segja honum til syndanna mn leið og
honum er leiðbeint. Og ég held að
leikhúsgestir kunni að taka þeim skömmum,
og séu engu fýsnari í hrósyrði.
Að síðustu: Leikskrá Leikfélags Reykjavíkur
var að þessu sinni félaginu til vanvirðu.
Auk auglýsinga og aftur auglýsinga
og greinarkorns um Saroyan var þar alllöng
grein um gildi gamanleika. Þeir eru
ágætir til síns brúks, en greinin var fráleit í
þessari leikskrá. Eða skyldi höfundur
greinarinnar hafa litið svo á, að
Browning-þýðingin væri gamanleikur?
Skrifað á páskum, 1957.
Magnús Torfi Ólafsson:
Steinn Steinarr: Ferð án fyrirheits.
Ljóð 1934-1954. F. (svo) F. A. 242 bls.
Steinn Steinarr varð fyrstur íslenzkra
heimalninga til að frétta af því að tveir
fordrukknir Fransmenn höfðu tekið sig til og
snúið málskrúðið á háls. Þannig atvikaðist
það að Steinn varð tímamótamaður í
íslenzkri ljóðagerð.
Um það er engum blöðum að fletta, að
fordæmi Steins hefur orðið áhrifaríkara en
nokkurs annars, sem ort hefur á íslenzku
síðustu áratugina. Hann hefur ekki freistað
mjög til eftiröpunar, en flest yngri skáldin
haf a lært af honum.
Á síðari árum hafa umræður um ljóðlist
snúizt svo mjög um tilraunir með ný ljóðform,
að skyggt hefur á aðra og mikilvægari
þætti ljóðlistarinnar. Steinn hefur meira að
91