Birtingur - 01.01.1957, Blaðsíða 106

Birtingur - 01.01.1957, Blaðsíða 106
hlotið hið mesta lof stéttarbræðra hans og hann raunar tekið þátt í því hrósi, þó allir, sem séð hafa, telji sýninguna leikafrek, og leikritið, sem um er að ræða, sé viðurkennt verk. Hvert er nú orðið hlutverk leikdómara? Er það bara að hampa gamanleikjum ? Er það fólgið í því að ráða fólki frá að sækja sýningar, sem listrænt gildi hafa? Er það bara að skrifa eins og fólkið vill að þeir skrifi, er það bara að láta smekk og vilja f jöldans segja sér fyrir verkum? Nei, ekki einu sinni það. Því á hverri sýningu í Iðnó á verki þessu hafa áhorfendur mjög óspart látið hrifningu sína í Ijós. Fólki geðjast því að sýningunni, en leikdómarinn vill ekki að það sæki hana. Af hverju? Þó það sé staðreynd, að f jöldi landsmanna þekki leikritið af endurteknum flutningi í útvarpi, skýrir hún aðeins tregðu fólks til að sækja sýninguna í upphafi, en réttlætir síður en svo afstöðu leikdómarans, og er forráðamönnum Leikfélags Reykjavíkur engan veginn til hnjóðs. Eða er ekki Gullna hliðið sýnt á nokkurra ára fresti hér í bæ og víðar, þó svo til allir þekki verkið ? Og Skugga Sveinn? Og fleiri íslenzk verk, og ýmis verk góðra höfunda, gamalla sem nýrra, úti um allan iheim? Ekki réttlætir það heldur viðbrögð leikdómarans, þó ásamt með Browning-þýðingunni væri sýndur eftir Saroyan stuttur einþáttungur, sem ekki féll honum í geð. Þó þátturinn sé haglega saminn er hann mjög framandi okkur íslendingum og missir marks hjá öllum þorra manna, en hann er ekki aðalviðfangsefni kvöldsins, og er raunar mikils hróss maklegur hvað sem almenningsvinsældum líður. Samtímis Browning-þýðingunni var í Þjóðleikhúsinu sýndur leikur eftir Huxley, Brosið dularfulla, þar sem Inga Þórðardóttir og Haraldur Björnsson unnu tvö minnisstæð leikafrek. Leikdómarar fundu því mjög til foráttu, að heimspekilegra vangaveltna höfundar gætti þar um of. Þar að auki hafði höfundur g'erzt svo óvarkár að leyna ekki morðingjanum þar til í síðasta atriði að hætti Agötu Kristí. Útkoma: Hugsun kom fram, það er forkastanlegt, reyfarabragur var ekki nægur, það er líka synd. Mig minnir þó að Guðmundur Kamban prédiki mjög í Marmara, og kunni fólk samt að meta hann. Sú spurning hlýtur að vakna, hvort leikdómarar hérlendir séu á eftir tímanum, á eftir listamönnum, jafnvel á eftir f jöldanum. Það er alkunna, að fleiri eru þeir höfundar sem vilja semja alvarleg verk, dramatísk og jafnvel tragisk, heldur en þeir, sem helga sig léttum skemmtiverkum. Þessir sömu höfundar neyðast þó oft til að skrifa gamanverk sér til framdráttar- Einnig er það alkunna, að fleiri eru þeir leikarar, sem betur geðjast að dramatískum hlutverlcum en hinir, sem heldur kjósa sér gamanmál. Svo rammt kveður að þessu, að jafnvel frá Hollívúdd, því höfuðbæli léttmetis og hismis, berast fregnir um það, að skemmtisöngvarar og dansmeyjar heimti nú að fá að leika skapgerðarhlutverk. En leikdómarar okkar eru nú alla jafna ginnkeyptastir fyrir gamanleikjum og försum. Þetta var nú út í hött, heldur svona. Þá er það orðatiltækið að leikur falli, sem nefndur leikdómari notar gáleysislega. Það er sannarlega annað en að leikur sé ekki sóttur. Leikur fellur, ef frumsýningargestir taka honum illa og leikdómarar finna honum flest til foráttu. Hvorugu var til að 90
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100
Blaðsíða 101
Blaðsíða 102
Blaðsíða 103
Blaðsíða 104
Blaðsíða 105
Blaðsíða 106
Blaðsíða 107
Blaðsíða 108
Blaðsíða 109
Blaðsíða 110
Blaðsíða 111
Blaðsíða 112
Blaðsíða 113
Blaðsíða 114
Blaðsíða 115
Blaðsíða 116
Blaðsíða 117
Blaðsíða 118
Blaðsíða 119
Blaðsíða 120
Blaðsíða 121
Blaðsíða 122
Blaðsíða 123
Blaðsíða 124

x

Birtingur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Birtingur
https://timarit.is/publication/823

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.