Birtingur - 01.01.1957, Síða 99

Steinar Sigurjónsson:
Þorsti.
Fuglar flugu niður í f jöru, svo ekki var um að
villast, en tóf a sem krunkaði eða spangólaði
eða gelti fyrr um daginn var sennilega sofnuð.
Fuglar flugu niður í f jöru, ég þóttist
sannfærður um það þótt ég hafi ekki séð þá,
en hugsaði ekki um sullaveiki eða guð. Ég
hugsaði ekki að undirkjóll Sillu væri óhreinn
eða ég yrði að drattast út á engjar til að raka
iangt fram á nótt og hugsa um dauðann.
Léttur vindur kom að vanga Sillu og tók
hann með sér út í bláinn. Annaðhvort okkar
gat hafa svifið yfir sundið og komið aftur
þótt við veittum því ekki eftirtekt, hugsa ég.
Skýin eru græn, sagði Silla, en þannig bjó
hún til orð sín eða þessum lík oft þann dag er
henni varð mál að vera skáldleg en naut
svalans, kannski þyrst: að hann æddi um
hana, alla, hrjúfur, hvort hana hafi langað
að særast af ást? Skýin eru græn. Grösin eru
græn af feimni í elsku litlu kinnunum sínum
og geta bara lif að f ram á sumar með grænt
líf sitt í sér, og sumarið líður að eins og
dularfull elva frá öðrum heimi. Ó hvað skýin
eru græn!
Sama var mér.
Þau eru líka skjótt, sagði hún.
Og svolítið móalótt; og kjóllinn þinn er gulur
og sætur og líkur þér og skýjunum hvort
sem þau eru gul eða skjótt.
Við vorum þarna langt fram eftir kvöldi, en
engum kemur við hve nærri við komum hvort
öðru. Ég hef lumskan grun um að kvöldið
hafi verið skrítið. Ég veit ekki hvernig það
var og Silla veit það ekki heldur. Það fór
eitthvað framhjá okkur.
Tófukrúnkið skríður upp með hryggnum á
mér, sagði Silla.
Ég trúði því. Það var eitthvað sem kom að
okkur og fór. Eitthvað heyrðum við. Ég held
að orð hafi flögrað kringum okkur. Ég held
loftið hafi verið þykkt af orðum. Mér leikur
grunur á að við höfum ekki verið þarna nema
að nokkru leyti, en ég veit ekki hve þungur
ég er og því síður hún.
Ég ætla að sjóða graut.
Jæja góða.
Eftir að Silla fór hafði ég nógan tíma til að
hugsa, en ég man að ég var þyrstur og hafði á
tilfinningunni að ég yrði að skríða að vatni
sem ég vissi að var í dalnum. Ég held ég hafi
verið þarna án þess að húsaleiga kæmi til
greina. Af tur á móti, og það varð mér að
gleði, komu stafir. Þeir komu nokkru eftir að
ég tók að skríða af eigin rammleik og sýndu
mér ástleitni, svo ekki var um að villast, og
buðust til að draga mig að vatninu, hugsandi
um stund og ljúfir að bíða svars, en tóku
ekki upp sprell fyrr en ég hafði látið að vilja
þeirra. Þetta voru stafir úr fegursta ljóði
sem ég hef til þessa samið, hvorki, svo smáir
sem þeir voru, gæddir vilja til að halda við
sóma merkrar ættar né lélegrar. Þetta voru
stafir úr fegursta ljóði sem ég hef samið,
síður en svo drengir í bláum skikkjum eins og
Óðinn heldur engu að síður drengir í sér þótt
þeir væru sneyddir anda. Létu kannski sínum
látum f jarri gruni um hagkvæmi eða synd,
jafnvel minnstu vonar um að eignast lúdó eða
önnur gull til að verjast sút.
Stafirnir kræktu j í peysuna mina og héldu
af stað með mig í eftirdragi.
Ég elskaði þá. Ó hvað var gott að elska eins
litla stafi og þá!
Og það lá ekkert á. Hvað skyldi hafa leigið á ?
Ég var viss um að ekkert lá á, og það lá
ekkert á. Og hvort ég hjó þýfið eða marraði
í hryggi mínum voveiflega eins og skipi í
85