Birtingur - 01.01.1957, Síða 102

í farþegaskrám, andi og heyri vísi klukkunnar
sarga skífuna á rás sinni.
Silla grét. Silla sagði koma. Silla dró mig
upp á jörðina. En mig langaði ekki að deyja
á stríðstíma; þvílík smán væri slíkt!
Ég sætti mig við lífið og hugsa stoltur um
manninn, hina stríðandi veru úr kirtlum.
Ekki veitir af. Blaut er hún af sól og dimmu,
eins og gegnblaut þvaga, með sólina, vötnin
og land sitt í augum.
Við vorum kæfa fyrir guði, ef nokkru máli
skipti hvað við vorum, mannkyn ein samfelld
breiða yfir þveran og endilangan heiminn;
en hversu fagran duttlung hafði Silla
ræktað, hrædd: að djöflar loftsins kæmu,
fögur, í dalnum, en andaði áf jálgt og dró
fætur sína tryllt upp úr keldum; rafmögnuð
í dimmunni; og haf ði hún ekki sprottið
á fætur árla morguns og frískleg skondrað
um borgina að bjóða til kókódrykkju og
tertuáts á afmælisdegi sínum.
.... og hversu lengi hafði Sillu langað að
vera í dalnum, hve oft farið þangað fyrirfram
í huganum áður en tjaldið kom inn í líf
hennar. Hún hafði hugsað um dalinn af
öllu viti og þar að auki ýmislega, skakkt, að
því er hún hélt, með taugum; en þegar
hún sagði þetta hló hún; nema hvað veit
ég, eða er nokkur von að ég viti hvemig
kirtlar hennar starfa?
Eg hugsaði: Hvar ætli hún setjist niður
í tjaldinu, hægra megin eða vinstra megin,
halla höfðinu sínu að súlunni, en æpa ekki,
örugga um að f jallaþjófar steli ekki brjóstum
hennar meðan ég er hjá henni; en ég hef
veitt því ef tirtekt að magi henna hristist er
hún hlær; en eitt sinn sá ég, fúinn, slöp á
fæti hennar er hún sagði mér frá blómi sem
hún vissi ekki hvað hét en var fallegt uppi
í klettariði nærri fossi. Nema ég gat ekki-
náð til þess, enda var ég ekki nema tíu ára þá,
sagði hún.
En mér var sama hvar ég var, alveg sama,
Jón Dan:
Nokkur orð í tilefni Browning-þýðingar.
Sýning Leikfélags Reykjavíkur á
Browning-þýðingunni eftir Rattigan verður,
ásamt Þrem systrum Ohekovs, að teljast
einn stærsti leiklistarviðburður vetrarins,
sem nú er að líða. Dirfska Leikfélagsins er
furðuleg þegar höfð er í huga sú staðreynd,
að Browning-þýðingin hefur tvívegis áður
verið flutt í útvarpi, og trú þess á þroska
leikhúsgesta virðist stappa nærri ofsatrú.
Og þarf þó ekki svo að vera, heldur gæti hitt
verið skýringin, að leikstjóri og leikarar,
með vinsamlegri afstöðu félagsstjórnarinnar,
mætu meira þá gleði starfsins, sem
samfara er sýningu og undirbúningi slíkrar
sýningar, en ömgga vissu um fullan kassa.
Fólk sagðist hafa heyrt leikritið flutt í
útvarpi, og vel hefði tekizt, engin ástæða
væri því til leikhúsferðar. En þetta
hlutlausa pass, með votti andúðar á því
uppátæki að koma með margþvælt leikrit,
var alveg út í bláinn, því trompin voru
öll á hendi Leikfélagsins. Menn þurftu bara
að hafa fyrir því að fara í leikhúsið til
þess að sannfærast og njóta ósigurs síns.
Þetta var nýtt leikrit. Síðan í Marmara
fullkomlega, fram og aftur, til enda; og það
var bara hendi minni að kenna ef nokkm
var um að kenna að grös við vatnið særðust;
en heimurinn var góður og ástin líka ....
og penninn minn brotnaði i vatnsfletinum og
ást var vatn.
88