Birtingur - 01.06.1959, Síða 37

við ótrúlegt smælki sumir og til eru þeir í
þeim hópi sem ekki dreymir heitar um annað
en þröngva hinni bjálfalegu löggiltu kommu-
setningu upp á þá sem fyrirlíta hana. Það er
furðulegt hvað menn geta haldið áfram að
vera smáir þótt stórir hlutir gerist fyrir nef-
inu á þeim, við skulum ekki nefna augun.
Það er kannski bara eðlilegt að þeir sem eru
litlir smækki við ósköpin.
En Hallberg, — verk hans um Laxness
verður grundvallarrit og ómetanleg náma
fyrir alla þá sem síðar vilja fjalla bók-
menntasögulega um þennan höfund og verk
hans, hið mikilvægasta heimildarrit fræði-
mönnum, auk þess hve mikil skemmtilesning
það er íslenzkum almenningi.
Því hefur lítt verið flíkað hér og helzt til
fáum kunnugt hve drengilega Hallberg hélt
fram málstað Islendinga í landhelgisdeilunni
og hlaut aðkast ýmissa landa sinna sem
vissu minna um það mál en hann og voru
haldnir þeim leiða misskilningi að Englend-
ingar væru málsvarar smælingja og gentle-
men. Hallberg sýndi fram á það hve frétta-
flutningur í Svíþjóð væri einhæfur, villandi
og mengaður áróðri sem væri étinn upp eftir
Bretum í þeim tveim málum sem hann
nefndi: Kýpurdeilunni og landhelgisstríðinu
við íslendinga. Hann deildi snarplega á þá
aðila sem þarna væru sekir og benti á hve
réttmætt væri að krefjast þess af Svíum sem
hlutlausri og frjálsri þjóð að þeir hlustuðu
eftir málflutningi beggja aðila og reyndu að
hafa það sem sannara væri að heiðarlegu
mati og hreinskilnu. Og þegar stórblaðið
Göteborgs Handels- og Sjöfartstidning kikn-
aði undir nafni og neitaði að birta grein
eftir Hallberg til stuðnings og skýringar á
íslenzkum málstað í landhelgisdeilunni en
hélt sig við viðhorf kramaranna sem vant-
aði að verzla við Breta, þá sagði Hallberg
upp starfi sínu við það blað og sneri sér
annað með efni sitt, og fórnaði persónuleg-
um hagsmunum sínum.
Dunreiðin í útvarpi grannans
I siðuðum löndum verður maður sjaldan að
hrökklast út úr íbúðum vegna útvarpsglymj-
anda frá grönnum enda byggist siðmenning-
in að nokkru leyti á því að vernda heimilin
svo að fólk geti átt þar griðland. Hérlendis
er allt annar uppi. Hér getur fólk leyft sér að
prófa viðþolsgáfu sína með því að standa í
eldhúsum sínum berjandi saman pottum með-
an það lætur aðstoðarfólk keyra volduga út-
varpsgrammófóna upp úr öllu valdi. Hugsum
okkur þá voðalegu ógæfu að einhver maður
þrái frið handan við þil í sambýlishúsi þar
sem slíkar hernaðai-aðgerðir fara fram. Hvert
sem maðurinn reynir að færa sig um sitt
eigið heimili hrynur þessi djöfuigangur yfir
hann, kannski verður hann að hrökklast út
á götu og dugir kannski ekki til því þar
standa kannski bifreiðar grannanna með út-
vai'psstengur eins og eiturbi-odda á lofti og
í’yðja hávaðanum fx’á sér út í náttúi’una. Það
er sök sér þegar þarf að keppa við gnýmild-
ar og ferlegar vinnuvélar til að hlusta á
þáttinn Tónlist Við Vinnuna, þá er von að
þui’fi að keyra upp úr öllu valdi til að ein-
hver slitur úr laginu Only Yours geti stöku
sinnum náð höfn í hlustum aðdáenda til að
minna þá á það að útvarpið sé ennþá í gangi.
En þegar þessi voldugu tæki eru látin rjúfa
kyn-ð kvöldanna, tæta sundur helgi heimil-
anna, sundi’a vinnustemmningu þeiri’a ana-
krónísku einstaklinga sem þui’fa næði til að
geta unnið og voga þá ósvífni að reyna að
vinna heima hjá sér, þá má flokka slíkt undir
hermdarvei’k sem vitnar aðeins um innræti
og menningarstig þeirra sem stjórna tækj-
unum.
Birtingur 33