Birtingur - 01.06.1959, Síða 51

garðsins liafði Zawadski byggt sér verkstæði úr gömlu braki fyrir
mótorhjólið. Hún kom að honum bograndi yfir vélinni.
— Gott kvöld, sagði hún. — Nú vantar þig ekki annað en tvo hesta
til þess að aka af stað.
— Ættir þú ekki að koma þér í háttinn? stakk hann uppá án þess
að líta upp. — Ungar stúlkur eiga ekki að slæpast úti á kvöldin. Þá
fer þær að langa til að gera allra handa vitleysu.
— Þvíþá? Mig langar bara til að þvaðra við þig. Hvað er að frétta
af kærustunni?
Hún settist á hækjur sér við hlið hans. Hann nísti tönnum.
— Ef hún heldur að hún geti haft mig að fífli, sagði hann — þá
skal hún fá að skipta um skoðun.
— Það eru ekki þínir líkar sem stúlkurnar draga á tálar, sagði
Agnieska.
Hann reis skyndilega upp og hélt vinnuljósinu sem var í langri snúru
upp að andlitinu svo ljósið féll á það.
— Agnieska, sagði hann áherslulaust — skoðaðu mig vandlega og
segðu hvort ég lít út fyrir að láta hafa mig að fífli?
Hann var óhugnanlegur þar sem hann stóð lýstur neðanfrá, hár og
herðibreiður, með skarpa andlitsdrætti. „Ég hef séð þig áður, hugsaði
Agmeska. — Nei, ekki þig, einhvern annan sem var eins og þú núna.
Alveg eins. Hann lyfti meir að segja svona vinstri hendinni eins og
þú gerir. Hvar getur það hafa verið? Og hver?“
— Nei, sagði hún — það gerirðu ekki.
— Ef það er satt sem menn eru að segja, sagði hann — þá skal ég
jafna á henni fésið eins og hermennirnir gerðu við stúlkuna sem smit-
aði þá.
— Og af hverju hefur hún smitað þig?
— Ég held það yrði erfitt fyrir mig að treysta nokkurri manneskju
eftir það, sagði hann. — Ég hef séð bæði eitt og annað á lífsleiðinni
en ég kæri mig ekki um að sú fyrsta besta slái mig útaf laginu....
Hann leit upp á hana, andlitið var svart af smurningu.
— Ég vil treysta fólki, sagði hann. — Þegar allt kemur til alls skiptir
það mestu. Kemurðu því inn í þinn ferkantaða haus?
— Hefur aldrei nein svikið þig?
Hann brosti vandræðalega.
— Nei, og það verður aldrei. Andskotinn eigi það; ég hef bæði verið
i fangabúðum og víglínunni; stundum fannst mér engu líkara en ég
væri dottinn alla leið niður til helvítis, maður lærir sitt af hverju á
því, eða hvað?
— Áreiðanlega, sagði hún. Enn leit hún framan í hann. „Hvar hef ég
eiginlega séð þetta andlit áður? hugsaði hún — hvar var það nú aftur?
*
Birtingur 47