Birtingur - 01.06.1959, Qupperneq 70

— Ég veit það ekki. Ég veit ekki hvort það er rangt eða rétt. En
pað er rigning og það skiptir máli.
Það var líka þröng í kaffihúsunum í miðbænum. Þau gengu milli
þeirra, gegnblaut og köld. Þau ætluðu í bíó en þrátt fyrir rigninguna
höfðu safnast þar iangar halarófur fólks með dagblöð eða möppur á
höfðinu. Utaná aðgöngumiðasölu leikhússins hékk spjald um að það
væri uppselt.
— Við getum fengið okkur hádegismat einhvers staðar, sagði
Agnieska.
— Því miður á ég engan pening. En þú?
— Ekki heldur. Styrkurinn minn fyrir mánuðinn fór í það að leita að
Grzegorz.
— Það er enn eitt, við getum farið í kirkju, stakk Pietrek uppá. — Það
er ókeypis og þar er nóg pláss. Fólk er enn að biðja í ákafa. Ég held
það sé samband þarna á milli. Meira en Drottinn sjálfur mundi óska
sér.
— Hvert eigum við að fara, Pietrek? spurði hún uppgefin.
— Ég veit það ekki. Það er ekki pláss á jörðinni fyrir ástfangið
fólk.
Þau stóðu hvort gagnvart öðru einhvers staðar í regnvotri borginni.
Vatnið lak af þeim. Regnið streymdi látlaust niður í bylgjum, lamið
af vindinum. Bílarnir skvettu á þau þegar þeir óku hjá og vegfar-
endur stjökuðu við þeim. Frá stórum hátalara barst kvenrödd og skar
sig í gegn.
— Segðu ekki þetta, sagði hún angistarfull.
— Ég las einhvers staðar að sterkasta dulvitaða þrá mannsins væri að
verða þræll, sagði Pietrek — og ég fer að trúa því. Ég stend sjálfan
mig að því að óska mér aftur þangað. Að hugsa ekki, að hafa ekki
áhyggjur af neinu. Það er ekki þess virði að lifa þegar skilti með áletr-
uninni „Aðgangur bannaður“ er við hvern einasta stað á jörðinni. Ég
óska mér þess eins að fá dóm. Lagabókstafurinn og árafjöldinn gildir
einu.
Hann tók um hönd hennar
— Ég fer aftur í fangelsið, heyrirðu það? Ég geri eitthvað svo þeir
dæmi mig til margra ára! Ég fer þangað aftur, og búið! Þá losna ég
við að ráfa um stefnulaust, enginn verður til að reka mann stað úr
stað....
— Komdu, sagði hún.
Hún tók í hönd hans og dró hann með sér hálfnauðugan. Þau fóru
inn í rústir; hún fór að hlaupa og sleppti ekki hendi hans. Þau hnutu
um múrsteina og gjótur, risu á fætur og hlupu áfram. Loks datt hún
á jörðina milli niðursuðudósa, flöskumulnings og leirbrota. Hún dró
66 Birtingur