Birtingur - 01.06.1959, Síða 77

út í rakt tómið. Hann var enn með framrétta höndina, eins og fálm-
andi blindingi. Þegar hann fór hjá götuljósi kviknaði glit í hendinni.
Hún tróð fingrunum upp í sig og beit í þá til þess að orga eldd og
munnurinn fylltist af blóði. Hún studdist við hliðið þegar jörðin fór
skyndilega að vagga undir henni. Hann hvarf fyrir horn; en andar-
taki síðar birtist hann aftur og kom í átt til hennar. Hún starði á
hann uppglenntum augum; en þegar hann var alveg kominn til hennar
sá hún að þetta var Grzegorz.
— Hvað ertu að gera hér? drafaði hann. Fæturnir vildu ekki hlýða
honum; hann varð að grípa í hliðið.
— Kom hún? spurði Agnieska.
— Já, og hún er farin aftur.
— Hversvegna?
— Henni var sagt að ég hefði drukkið og drykki enn. Ég bætti því
sjálfur við að ég mundi halda því áfram. Svo hvarf hún aftur í skaut
fjölskyldunnar til að veita manninum sína óflekkuðu blíðu. Með sína
smáflekkóttu dygð. Nú er ekki eftir neinu að bíða. Nú getur maður
drukkið blekkingarlaust.
Hann þagði.
— Samt græturðu.
— Ég elska hana þó, sagði hann. — Ég kem alltaf til með að elska
hana.
Aftur þagnaði hann.
— Grzegorz, sagði Agnieska allt í einu — ertu með byssuna þína?
— Þvíþá?
— Ertu með hana?
— J a.
— Komdu með, sagði hún.
— Hvert?
— Það er ekki langt, Grzegorz. Það er víst örstutt núna. Komdu. En
láttu mig fyrst hafa byssuna.
Hann rétti henni byssuna. Hún setti þungan málmhlutinn í vasann. —
Nú skulum við koma, sagði hún.
Hann fylgdi henni eftir. Þau gengu fimmtíu metra, beygðu til vinstri
og voru stödd á mannlausu grænmetistorgi milli kassa og hausa af
rotnandi grænmeti. Einhversstaðar gelti hundur.
— Sestu, sagði Agnieska. Hún ýtti til hans kassa og hann settist.
Hún settist hjá honum og tók utan um hann. — Grzegorz, sagði hún
hægt eins og maður talar við barn — nú ert þú búinn að tala svo
margar nætur, í þetta skipti skaltu hlusta á mig. Það er langt þangað
til gott verður að búa í þessu landi. Við höfum öll verið að bíða eftir
þessum degi sem enn er ekki runninn upp. Og hann kemur ekki í bráð.
Birtingur 73