Birtingur - 01.12.1961, Blaðsíða 16

höfðu meðferðis til að sjá til að dansa í
myrkrinu.
Bergmálið gerði sér mikinn mannamun á
þessum fjöllum. Haraldur tók að sér að
sýna Ástu þetta merkilega fyrirbrigði í
fjallasal. En þó hún standi á nákvæmlega
sama stað nokkru síðar og hói til byggða-
manna hástöfum er alveg lokað fyrir
bergmálið. Þetta bergmál virtist hafa
verið alveg prívat til hægðarauka fyrir
útilegumennina í hinni erfiðu lífsbaráttu
þeirra einsog kemur í ljós þegar lýrikkin
kemur upp í ólíklegustu mönnum og ög-
mundur fer með dálítið ljóð hógværlega:
þá kemur hvorki meira né minna en heill
kvennakór til skjalanna og bergmálar orð
hans á einhverjum fjallabaksleiðum með
sætum söng en hann virðist ekkert taka
eftir því og heldur áfram að relcja raunir
sínar í bundnu máli. Því miður heyra
salargestir ekki lengur orð hans vegna
bergmálsins.
Það hefur ekki þótt heppilegt að láta
Skugga-Svein koma fram sjónarmiðum
sínum (og skáldsins) um hinar ánægju-
legri hliðar fjallaverunnar: Fagurt er á
fjöllum. Þess vegna hefur verið komið
fyrir atorkumiklum hljómlistarmönnum í
gryfju sem starfa líkt og censor á boð-
skapinn. Hinn rómstyrki útilegumaður
stendur frammi fyrir okkur og hrópar allt
hvað af tekur án þess orðin greinist í
gnýviðrum hljóðfæranna. Á öðrum stund-
um er gripið til þess að grafa undan
áróðri afbrotamannsins með hugvitssömu
strengjaplókki, málmgjallafikti og músík-
pífum.
í miðju kafi koma tveir fulltrúar há-
menningarinnar fram í grænum fötum og
hafa líklega verið úr hinum fræga flokki
Hróa Hattar, stúdentar vér erum syngja
þeir og dansa léttilegan bendingadans til
að minna áhorfendur á uppsiglingu hinna
heimsborgaralegu viðhorfa hjá leikhús-
stjóranum sem ætlar nú að krýna feril
sinn með því að hverfa frá hinu úrelta
tjáningarformi Shakespeare og Sófókles-
ar, Stanislavskí Brechts og Bernards
Shaw og hafa endaskipti á húsinu þann-
ig að kjallarinn fari upp en leikhúsið nið-
ur: My fair lady.
Ó my fair lady. ó. Ó.
Iíopp-so-so tralalalala.
V
Galdra þú í gríð
Það var ekki hlaupið að því að ganga að
Bernard Shaw dauðum. Hann hafði á-
kveðið að verða 150 ára. Því miður tókst
honum það ekki því þá hefði hann getað
komið í veg fyrir að My fair lady
yrði til. Hann hafði stranglega bannað
að snúa hinu skemmtilega leikriti sínu
Pygmalion, þeirri leiftrandi ádeilu og hug
vekju, upp í meinlaust stundargrín og
flört. Hann neitaði um leyfi einhverjum
skemmtikröftum hverfulleikans að útbúa
söng og dansgaman upp úr leikritinu.
Ulu heilli varð hann fyrir því 94 ára
gamall að álpast upp á trjágrein og detta
niður af henni og beinbrjóta sig svo hann
lenti í höndum erkifjenda sinna lælmanna
og týndi sínum ærslafengna lífsvilja. Það
hefur sennilega verið vegna þess að hann
var sannfærður um að lifa í 150 ár að
hann leyfði sér þann ungæðislega prakk-
araskap að skrifa í erfðaskrá að auði
hans skyldi verja til að koma upp nýju
14 Birtingur