Birtingur - 01.12.1961, Blaðsíða 20

um, uppblæstri, grjóti og sandi hvert sem
litið var; þar voru einnig myndir af lista-
mönnunum og vísindamönnunum, sem
gert höfðu eftirmyndirnar við mjög erf-
iðar aðstæður eins og síðar verður lýst.
Ég tók eftir því, að níu af hverjum tíu
sýningargesta fóru beint að ljósmyndun-
um, en litu varla á listaverkin.
Segja mætti að ný viðhorf hafi skapazt
í listasögunni og um leið í menningarsögu
heimsins, þegar hellamálverkin á Norður-
Spáni og Suðvestur-Frakklandi fundust.
Menning Egyptalands og Mesópótamíu
var fyrir löngu kunn og listir þeirra í
byggingum, málverkum og höggmyndum
taldar upphaf allra lista á jörðinni. Menn
voru því tregir til að trúa sannleiksgildi
þess, að hér væri um forsögulega list að
ræða, sem næði allt að því 20 til 30 þús-
und ár aftur í tímann, töldu að hér væri
fals eitt á ferðinni. Ljóst dæmi þess er
Altamira á Spáni. Það var ung dóttir
landeigandans, þar sem Altamira liggur,
sem fann málverkin. En þegar faðir henn-
ra ýsndi merkustu fræðimönnum lands-
ins listaverkin, voru honum borin svik á
brýn, enda spurðist að listmálari hefði
verið í heimsókn hjá honum fyrr á ár-
inu. Meira þurfti ekki með. Sá maður
hlaut að vera höfundurinn.
Stíll þessara frægu málverka var allt of
nútímalegur til að fundur mannfræðinga
úr öllum heimi, sem haldinn var í Madrid
um þessar mundir, gæti viðurkennt sann-
leiksgildi þeirra.
Þessi fáránlega afstaða endurtók sig
jafnan í hvert skipti, sem málaðir hellar
fundust. Ég segi fáránlega vegna þess,
að hver athugull listfræðingur hefði fljót-