Akranes - 01.04.1958, Síða 39

★ Listdanssýning.
Stjórnandi: Erik Bisted.
Þjóðleikhúsifi sýndi í vetur þrjá ball-
etta: Ég bið að heilsa, Brúðubúðina og
Tchaikovsky-stef og bafði Erik Bisted sam-
ið þá alla.
Ég bið að heilsa er saminn við kvæði
Jónasar Hallgrímssonar og hefur verið
sýnt áður. Þetta er hugþekkur hallet og
minnir þá, sem ekki lesa ljóð listaskáldsins
góða á, að einu sinni áttu íslendingar mik-
ið skáld sem kvað unaðsleg ljóð fjani
fósturjarðarströndum. Norskur mennta-
maður, sem talar og les íslenzku reip
rennandi, sagði eitt sinn við mig, að
hann teldi „Ég hið að heilsa" dásamleg-
ustu sonnettu, sem ort hefði verið á Norð-
urlöndum. Þegar jtessi dómur er hafður í
huga er naumast sanngjamt að ætlast 'il
þess, að Bisled geti hafið ljóðið í æðra
veldi enda hefur }>að ekki tekizt.
Brúðuferðin er framúrskarandi
skemmtilegur hallett, fullur af kimni, lífs
gleði og yndisþokka. Ungu hallettdansar-
amir okkar, sem notið hafa tilsagnar Er-
iks Bisteds, dönsuðu þarna af miklu fjöri
og léttleika, sérstaklega vann Bryndís
Schram hugi áhorfenda og hætti þannig
mikið úr þeirri smekkleysu þegar hún lét
stilla sér upp á palli í Tívolí til þess að
sýna það vaxtarlag sem náttúran hafði
gefið henni, en hún sjálf á engan hátt
ákveðið. Anna Guðmý Brandsdóttir og
Helgi Tómasson hafa lengi verið prima-
donnur í islenzka ballettinum þótt ekki
séu þau enn há i loftinu. Helgi Tómasson
vekur einnig verðskuldaða athygli í Tchai-
kovsky-stefinu. Mest mæddi þó á dönsku
hallettdönsurunum þremur, Bisted-hjón-
unum og John wöhlk, sem dansaði Har-
lekin i Brúðuferðinni, og kom einnig fram
í Tc.haikovskyjstefinu.
Ékki er um það að villast, að Þjóðleik-
húsið gei'ði gott: verk þegar það fékk
Bistedhjónin til þess að koma hingað og
kenna hallett, Þessi listgrein virðist ætla
að festa hér rætur og dafna vel. Heildar-
blær þessarar sýningar var svo hugþekkur,
að full ástæða er til að þakka góða sýn-
ingu.
★ Gauksklukkan.
Leikrit í tveimur þáttum eftir Agnar ÞárSa•-
son: I.eikstjóri: Lárus Pálsson. T.eiktjöld.
I.othar Grund.
Agnar Þórðarson er sennilega lífvæn
legastur þeirra Isleiidinga, sem nú stunda
leikritasmíði og hafa birt almenningi verk
sín á einn eða annan hátt. Með })essu er
ekki sagt, að hann sé öndvegishöfundui
á alþjóðlegan mælikvarða.
Agnar sarkir að }>essu sinni viðfangsefui
sín i daglegt lif höfuðborgarinnar eins og
}>að kemur honum fvrir sjónir á siðustu
árum. Hann hefur allglöggt auga fyrir
ýmsum meinum mannlífsins og er lag
inn að gera veikleika meðbræðra sinna og
systra hlægilegan, þessi skemmtilega
kímnigáfa höfundar gerir verk lians að-
gengileg og skemmtileg. Hins vegar er
höfundur ekki nógu vandvirkur þegar nð
því kemur að meta skal livað geti verið
raunveruleiki og hvað sé ímyndun hans
sjálfs. Það er ekki nóg að gera sér grein
fyrir, að hégómagirnd, valdafíkin og fjár-
græðgi eru mikils ráðandi öfl i íslenzku
þjóðlífi, það verður lika að birta leikhús
gestum eðlilega hegðun fólksins sem túlk-
ar þessar kenndir en ekki svipmynd, sem
enginn kannast við iir lífi höfuðstaðarins
eins og höfundur gerir í sambandi við
boðið hjá bankaritaranum.
Saga Stefáns bankaritara, mannsins,
sem ekki er ánægður með hlutskipti sitt i
lifinu en lætur sig dreyma um listaferil
og hljómleika á Austfjörðum, er i raun og
107
A K R A N E S