Akranes - 01.04.1958, Page 41

urinn lifandi koniinn, fullur áhuga á pen-
ingum, snobbaður, hugsjónalaus, geðgóð-
ur og jafnvel hjálpsamur og laus við að
skilja minnstu vitund í hinum dýpri rök-
um tilverunnar. Ævar er skínandi
skemmtilegur i hlutverki þessa náunga,
enda litill vaindi að finna lifandi fj'rir-
myndir að honum í borgarlífinu.
Vernharður bankastjóri (Valur Gísla-
son) virðist vera soðinn saman úr tveimur
núlifandi bankastjórum, en gervið hins
vegar fetngið að láni hjá formanni eins
stjórnmálaflokksins. Þetta er góðlátlegur
maður en við kynnumst honum aðeins í
misheppnuðu atriði, veizlunni á heimili
bankaritarans, og geldur hann ]>ess. Sama
er að segja um konu hans, Málfríði (Anria
Guðmundsdóttir). Hún kemur aðeias
fram i veizlunni vanhugsuðu og ])ví erfitt
að taka afstöðu til hennar.
Eðlilegasta umhverfi leiksins er krái r
og sönnustu persónumar eru áfengissjúkl-
ingurinn Nathan og veitingakonan Finna.
Jón Aðils fer með hlutverk Nathans og
gerir ])að með miklum ágætum. Hann her
ræfildóminn utan á sér, hugsýkin túlk-
ast í hverju spori, mannfyrirlitningin í
blæhrigðum raddarinnar. Hann er sorinn
í þjóðfélagitnu, ólánsmaðurinn, sem kom-
inn er fast að botni og kann engin tök til
])ess að komast aftur upp á yfirborðið'.
Hann fylgir jafnvel dæmi hins drukkn-
andi manns að þvi leyti til, að hann berst
gegn þeim, sem eru að reyna að bjarga
honum.
Helga Bachmann er of snyrtileg og of
mikil dama i hlutverki Finnu, en sálar-
angist þessarar hrjáðu konu túlkar hún
prýðilega og af það miklum mamnleika,
að hún verður eina kona leiksins, sem
leikhúsgestum verður ekki alveg sama um.
I-Iún á grugguga fortið en hefur saml
varðveitt marga beztu kosti góðrar konu,
])ess vegna gæti hún líka átt framtið, sem
ekki væri algerlega hulin værðarvoðum
borgaralegrar meðalmennsku.
Vafalaust hefur höfundur ætlað sér að
gera ógleymanlega persónu úr Stefáni
bankaritara. Það hefur mistekizt. Maður-
inn er ekki nógu djúpur til þess að spegla
þær mannlífsmyndir sem höfundur virð
ist hafa ætlað að taka en ekki kunnað að
framkalla. Það er ekki nóg að vita, að
sumt er rotið í Reykjavik, Menn verða
lika að þekkja hyldýpi hinnar fullkomnu
örvæntingar, vita hvað það er að færa
mestu fórnir og bíða borgaralegt skip-
brot að launum.
Agnar Þórðarson hefur gert margt vel,
það vel, að ég hefði viljað vænta snilld-
arverka frá hans hendi. Að þessu sinui
hefur verk hans ekki farið fram ú r sæmi-
legu meðalleikriti, vonandi eigum við
snilldina til góða.
* Faðirinn.
Harmleikur í þrem þáttum eftir August
Strindberg. Þýfiandi: Loftur GuSmundsson.
Leikstjóri: Lárus Pálsson. Leiktjöld: Lárvs
Ingólfsson.
Ekki fer það milli mála, að August
Stiindberg var snjallasti leikritahöfundur
Svía og skipar við lilið Norðmannanna
Holbergs og Ibsens heiðursess i norrænni
leikritun þótt frægð þeirra byggist á mjög
mismunandi verkefnavali og efnismeðferð.
Strindberg var ólánsmaður mikill og
að þvi er talið er, geðveikur á köflum.
Geðveikin var þó ekki á svo háu stigi, að
hún .,vipti hann skarpri dómgreind, ])vert
á móti virðist í sjúku sálarlífi hans hafa
vaxið og dafnað ótrúlega mikill næmleiki
fyrir því, sem jafnan hrærist í kviku
mannlífsins. Engin örvinglun virðist hafa
verið svo djúp, að hann hafi ekki skynjað
dýpt hennar, engin vonbrigði svo sár, að
hann hafi ekki þekkt sálarkvalirnar sem
109
A K R A N E S