Akranes - 01.04.1958, Síða 52

Þegar búið var að taka upp, var öllu grasi
og hvers kyns óþverra safnað saman og
farið með það ofan fyrir bakka. Engin
skepna nema hans eigin mátti koma inn
á lóðina, og mannaferð um hana var
fyrirboðin. Húsi og girðingum var óvenjn-
lega vel við haldið.
Á sama hátt var einstök snyrtimennska
inni í húsinu. Hver hlutur á sínum stað
hjá báðum. Gróa var einnig óvenjulega
þrifin og reglusöm. Hjá báðum gegndi
sama máli um hreinleika og snyrti-
mennsku að því er við kom fatnaði.
Jón var vel greindur. Hann las allt
sem hönd á festi. Fyrst og fremst allt
íslenzkt, en einnig nokkuð á Norðurlanda-
málum. Þannig þykir mér liklegt, að hann
liafi eithvað lært dönsku á námsárum sín-
um i Reykjavík, eins og að er vikið áður.
Jón var því óvenjulega fróður og vel
heima á mörgum sviðum, bæði um inn-
lend og útlend efni. Hann var venjuiegast
glaður og reifur. Honum þótti gaman að
taka þátt í kappræðum. Var þá oft gaman
að hlusta á Jón, en hann var ekki alltaf
á sama máli og meiri hlutinn. Bæði vegna
þess, að hann var greindari en almennt
gerðist og fjöllesnari og vissi betur, eða
mundi betur það, sem hann hafði lesið,
svo og af þvi, að hann hafði ekki sérstaka
iöngun til að samsinna. Einnig ritaði
Jón mjög læsilega hönd.
Jón var lítill vexti, en engan veginn að
sama skapi lítill maður, eins og sjá má
af því, sem hér var sagt. Þar stóð hann
í heild sinni mörgum þeim á sporði, sem
hærri voru í loftinu. Hann var snar í
snúningum, fljótur til svars, fastmæltur og
ákveðinn, og vafði honum enginn um
fingur sér. Hann sagði hispurslaust mein-
ingu sína, og gat oft verið beinskeyttur og
meinyrtur. Hann var mjög vinnusamur
yfirleitt, og notaði hverja stund, sem færi
gafst til þess að lesa í hók. Hann var barn-
góður, og þótti gaman að tala við börn, og
hann var sérstakur dýravinur, eins og
fyrr var sagt.
Eins og áður er sagt var Jón lítill mað-
ur og grannur og hafði því ekki miklum
manni að má. En engan mann held ég að
ég hafi þekkt, sem minna þjáðist af minni
máttarkennd af þessum sökum. Hann
bað engan um „gott veður“ þess vegna.
Hann gat alveg eins snúizt á hæl og steytl
hnefa fyrir það, því að hann skorti ekki
skap, og var ekkert fyrir að láta í minni
pokann.
Fjárhagslega vildi Jón fyrir hvern mun
standa á eigin fótum og helzt ekkert sækia
til annarra, og heldur vildi hann svelta,
en skulda mikið lil langframa. Honum var
áreiðanlega illa við að skulda neinum
manni neitt. Nýtni og sparsemi var Jóni
runnin í merg og bein, og hefur auðvitað
mikið hjálpað til um afkomuna. Gróa var
ekki síður þrifin og hin myndarlegasta
húsmóðir. Hún var lítil og grönn eins og
Jón, en ekki eins greind eða lesin.
. Jón gat á stundum verið dálítið snögg-
ur upp á lagið, sérstaklega við þá, sem
honum geðjaðist ekki að, og þurfti þá ek!;i
alltaf mikið til. Átti þetta sérstaklega vr5
um allt sem skemmt var eða fært úr
skorðum, er honum kom við innan húss
eða utan, því að þar varð stórt og smátt
að vera í föstum skorðum. Því ber ekki að
neita, að hann gat oft verið um of ön-
ugur við Gróu, en það varð ekki að meini,
því að ekki rauk hún upp, heldur leiddi
hjá sér rokuna með litlu viðnámi. Að
gömlum sið mun .Tón hafa verið fast-
heldinn á fé við konuna. Þetta átti þó
ekki við matvælakaup til heimilisins. Alla
þá aðdrætti annaðist hann sjálfur og var
ekki til sparað, eftir því sem efni frekast
leyfðu. 1 þeim efnum sem öðrum var Jón
hinn hyggni, forsjáli búmaður. Þar keypli
hann til hálfs eða heils árs, kjarnamat
120
A K R A N E S