Freyr - 01.07.1947, Blaðsíða 49

FREYR
231
og góðar afurðir. Sjávarútvegurinn er fyrst
og fremst í því fólginn að draga á land
verðmæti, sem engin mannshönd hefir
þurft að skapa, og aflamagnið er að veru-
legu leyti háð því, hversu sniðug brögð
og stórvirk tæki eru notuð í því skyni að
sálga lífverunum í djúpum hafsins, fólk-
inu til framdráttar. Flest störf í bæjunum
snúast eingöngu um meðferð líflausra efna,
eftir þörfum eða kröfum fólksins.
Sá er því regin munur á starfi bóndans
og hinna, sem hafa atvinnu sína í bæjun-
um, að bóndinn eflir gróandann og lífið,
í því skyni að bera úr býtum verðmæti
til lífsframfæris, en þeir sem í bæjunum
búa eru ekki á sama hátt þátttakendur í
sköpun lífvera, sem veita þeim lífsafkomu.
Á þessu tvennu er sá munur, sem aðeins
verður skilinn til fulls af þeim, sem hvoru-
tveggja þekkja til hlítar.
Báðir aðilar eru að skapa lífsframfæri,
hver á sinn hátt, en aðferðirnar eru svo
ólíkar og starfsskilyrðin og umhverfið svo
ólíkt, að telja má eðlilegt að hugsunar-
háttur og sjónarmið verði svo misjöfn
sem raun er á.
Því er stundum haldið fram, að á milli
bæjarbúans og sveitamannsins sé óbrú-
anlegt djúp staðfest. Þessi staðhæfing
hefir ef til vill ekki enn verið borin fram
í jafn blákaldri alvöru hér á landi, sem
gert hefir verið sumstaðar annars staðar,
við ákveðin tækifæri. Vöxtur íslenzra
bæja er tiltölulega nýtt fyrirbrigði, svo
nýtt, að verulegur þáttur í vexti þeirra er
til orðinn vegna þátttöku núlifandi manna
Norölenzk vornótt
(Ljósm.:Gísli Kristjánsson)