Skólablaðið - 01.05.1993, Blaðsíða 22

SKÓLADLAÐIÐ
Kleppsvogi
Morðsogo
Húsvörðurinn,Alfreð Ottesen
tók sér stöðu um ellefuleytið
laugardaginn 20. febrúar við
dymar að lyftukjallaranum
þar sem hann var gersamlega ósýni-
legur þeim sem kæmi ofan stigann.
Alfreð vissi að innan skamms kæmi
tilvonandi lík niður stigann til að
sækja sunnudagsblað Morgunblaðsins
í póstkassann. Alfreð hafði skipulagt
kvöldið vel. Hann var klæddur léttum
vinnugalla sem hann notaði við við-
haldsstörf á húseigninni.
Fyrir nokkrum ámm hafði Gylfi
Gylfason fyrrum skólabróðir hans
sem þá var formaður hús-
félagsins í húseigninni
Kleppsvegi 1-5 ráðið Al-
freð sem húsvörð eftir að
Hafskip fór á hausinn.
Fyrir níu mánuðum síðan
hafði Gylfi orðið bráð-
kvaddur að heimili sínu
Og við formennsku tekið
Geir Úlfsson. Geir Úlfs-
son var tilvonandi lík.
Helsta baráttumál Geirs í húsfé-
lagspólitíkinni var niðurskurður og
lækkun húsfélagsgjalda og fékk Al-
freð að finna fyrir því er starf hans var
gert að hálfsdagsstarfi og leiga hans á
húsvarðaríbúðinni á fyrstu hæð hækk-
uð auk þess sem þrýstingur jókst um
meiri afköst. Geir gerði og allt sem
hann gat til að gera Alfreð hlægilegan
á opinberum vettvangi og nýtti hann
sér óspart hversu illa Alfreð var máli
farinn. Fyrir þremur vikum var
Datsun bifreið Alfreðs dregin í burtu
vegna þess að henni var lagt í stæði
ætluðu öryrkjum. Þetta útkall lög-
reglunnar sem runnið var undan rifj-
um Geirs var kornið sem fyllti mæl-
inn. Sama kvöld hóf Alfreð að leggja
drög að morðinu.
Alfreð vissi að Geir fór alltaf
skömmu fyrir miðnætti á laugardags-
kvöldum og sótti sunnudagsmoggann.
Það gaf Alfreð fullkomið tækifæri til
að athafna sig. Alfreð ákvað að
heppilegasta morðvopnið væri stór og
beittur kjöthnífur. Þessi pervisni
maður vissi ekki að hann leit eigin-
lega hálf hlægilega út þar sem hann
beið eins stolt rándýr eftir bráð sinni.
Eftir því sem tíminn leið og morðið
færðist nær fór efinn að segja til sín.
Var önnur lausn hugsanleg? Væri
kannski ákjósanlegra að setjast niður
með Geir og ræða málin. Höndin sem
hélt hnífnum brugðum tók að titra.
Alfreð byrjaði að syfja. Hann hugs-
aði með bros á vör til þess tíma þegar
Gylfi var formaður og allar hefðir
voru hafðar í heiðri. Aðalstarfið þá
var að gæta þess að sorprennur stiga-
ganganna þriggja stífluðust ekki en
þeim hætti það til vegna þess að íbú-
amir voru yfirmáta kærulausir um
slík mál.
Klukkan nálgaðist miðnætti óð-
fluga og Alfreð undraðist þessa
seinkun því yfirleitt var Geir mun fyrr
á ferðinni. Efinn hafði nú náð yfir-
tökunum og Alfreð ákvað að fresta
aðgerðinni til betri tíma og gekk upp
þau sjö þrep sem aðskildu hann og
póstkassann. Hann nam snögglega
staðar í efstu tröppunni er hann heyrði
það hvella hljóð sem gaf til kynna að
lyftan væri lögð af stað niður. Nú var
að duga eða drepast. Nú var að duga
og drepa.
Alfreð skaust niður þrepin sjö og
hnipraði sig niður í skugganum.
Lyftudymar opnuðust með lágu ískri.
Það blikaði á beitt vopnið. Tvö und-
anfarin kvöld hafði hnífurinn veri
brýndur af stakri natni og Alfreð hafði
æft sig með því að stinga honum í úr-
beinað lambalæri vafið inn í hand-
klæði til að líkja sem best eftir þeim
aðstæðum sem voru líklegar til að
skapast. Þungt fótatak heyrðist þegar
Geir gekk niður þrepin sjö sem að-
skildu póstkassana frá lyftudyrunum.
Alfreð taldi fótatökin. Anægjubland-
inn ótti hríslaðist um litla húsvörðinn
er hann sá að þama var Geir kominn.
Hann þekkti þennan perulaga bak-
svip, þykkan svírann og gljáandi
skallann sem vom helstu einkenni
þessa feiga manns. Istra Geirs gekk í
bylgjum undir hvítum ermastuttum
bolnum með bjórauglýsingunni þegar
hann leitað að lyklunum sínum í vas-
anum á hólkvíðum íþróttabuxum
þeim er hann klæddist. Alfreð glotti.
Nú skynjaði hann í fyrsta skipti vald
sitt og yfirburði meðan Geir tók upp
lyklakippuna, valdi rétta lykilinn,
opnaði póstkassann og tók blaðið út.
Alfreð læddist af stað. Geir lokaði
póstkassanum og síðasta verk hans í
þessari jarðvist var að stinga lyklun-
um í vasann. Hvellt píphljóð úr
tölvuúri húsvarðarins fékk Geir til að
snúa sér snögglega við. Hann sá and-
lit húsvarðarins vott af
svita og það ánægjufulla
glott sem einmitt á því
augnabliki sem Geir sneri
sér við var að breytast í ör-
væntingarfulla grettu.
Hann sá hins vegar hvorki
upp reiddan handlegginn
né hnífinn sem beint var
niður. Þetta eina tíst í
tölvuúrinu bergmálaði um
allan stigaganginn og magnaðist í eyr-
um Alfreðs þangað til það minnti á
loftvamarflautu.
Alfreð stakk hnífnum á kaf í hægri
öxl Geirs þar sem hálsinn sameinast
búknum. Þetta endurtók hann vinstra
meginn. Dauf hrygla heyrðist úr
barka Geirs en Alfreð missti alla yfir-
vegun og stjórn á skapi sínu og stakk
hnífnum á kaf í líkama Geirs hvað eft-
ir annað. Hann hló ofsafengnum
hlátri þegar blóðið spýttist í andlit
hans sjálfs. Eftirtektarvert hefði á-
horfanda þótt að þegar Alfreð skar í
sundur maga Geirs vall út hvítur grút-
ur sem blandaðist blóðinu á gólfinu
undir póstkössunum og minnti á
hversdagsrétt þann sem íslenskar hús-
mæður búa gjaman til úr pylsubitum,
tómatsósu og kartöflumús.
Skerandi öskur úr barka konu einn-
ar sem stóð í lyftudyrunum fékk Al-
freð til að skjótast á fætur og hlaupa
upp og inn í íbúðina sína og læsa að
sér.
Þegar lögreglan kom að sækja
hann sat hann alblóðugur á klósettinu
og endurtók fyrir munni sér:„Helvítis
tölvuúrið! Helvítis tölvuúrið! Helvít-
is...“
Alfreð álwoð oð
heppilegosro
morðvopnið
væri srór og beirrur kjörhnífur.
Höfundur nefnir sig Wolfgang