Skólablaðið - 01.05.1993, Blaðsíða 13

Sigurður Óli Sigurðsson., 5.-A:
Kúrekarounir
Nú var að duga eða drepast fyrir Atla Sigurð
Björnsson, beitingamann frá Stöðvarfirði.
Ef allt gengi vel í kvöld væri frama hans
borgið. Allt frá því að hann vann hæfileika-
keppnina í félagsheimilinu var hann viss um að
hann væri fæddur skemmtikraftur. Hann varð enn
vissari í sinni sök þegar hann vann svo sýslukeppn-
ina í Molakaffi á Eskifirði. Þá söng hann Stand by
your man í karaoke. Nú var hann kominn í landsúr-
slit hæfileikakeppni áhugamanna í beinni útsend-
ingu og var orðinn frekar heitur eftir einn öllara á
Ljóninu.
Hans atriði nálgaðist óðfluga svo hann yfirfór fötin einu
sinni enn. Hvítu
kúrekastígvélin
brakandi ný og silf-
urhúðin á tánni
glansaði. Uppábrotin
á gallabuxunum voru
jöfn og upp á miðjan
sköflung. Allt í fína
þar. Rennilásinn
uppi og talan fest,
sokkurinn á sínum
stað og sylgjan, sem
hefði sómt sér prýði-
lega á hvaða nýma-
belti sem var, glitraði
sem aldrei fyrr. Allar
tölur rétt hnepptar á
kakóbrúnni skyrt-
unni, rauði tóbaks-
klúturinn snyrtilega
hnýttur um hálsinn
og leðurhatturinn
hallaðist kæruleysis-
lega aftur. Hann
hafði líka hugsað sér
að vera með biksvört
flugmannasólgler-
augu, en ákvað að
halda sig við fjar-
sýnigleraugun, til
þess að sjá nú alveg
örugglega strengja
skil. Hann hafði
nefnilega tekið sig
til, lært nokkur
vinnukonugrip og
samið lag um ein-
mana kúreka sem
reið inn í sólarlagið.
Það var aðeins eitt
sem hann var ekki
fyllilega ánægður
með. Gítarólin var
hálf-ókúrekaleg,
svart leður með
göddum. Hann hafði
alltaf gleymt að kaupa sér nýja, svo hann taldi sig verða að
láta sér nægja þessa lánsól sem hann hafði fengið hjá
frænda sínum. Svo var það nokkrum sekúndum áður en
hann átti að koma á sviðið, að hann sá lausn á vandanum. I
ruslahrúgu við hliðina á búningsherbergjunum sá hann
glitta í bastkoll. Nú þyrfti hann ekki að líta út eins og
norskur djöfladýrkandi, heldur var trúbadorsímyndin full-
komnuð. Hann hafði séð svo marga slíka styðja hægri fæti
á koll og láta gítarinn svo hvíla á fætinum. Nú gat ekkert
klikkað. Hann greip gripinn og var mættur tímanlega við
sviðsinnganginn. Það mætti honum drynjandi lófatak og
hann gekk fremst á sviðið svo sem flestir gætu séð hann.
Hann setti kollin niður og sveiflaði fætinum í stórum boga
og stígvélið lenti á
setunni. Þar gerði
það stuttan stans, því
setan gaf sig og Atli
steig niður úr stóln-
um, missti við það
jafnvægið og hrundi
bölvandi fram af
sviðinu. Hann fór
af landi brott með
næstu vél, til
Slagelse.
SKÓLADLADID