Skólablaðið - 01.05.1993, Blaðsíða 30

SKÓLADLAÐIÐ
Ingimor lngimQrsson,formoður myndlisrordeildor Listofélogsins:
Myndlistarsýning
Hálfdasaður
og niðurlútur
opnaði ég dyrn-
ar.
Síðasti herra-
maðurinn (moi),
rölti niður
tröppur Casa
Nova að félags-
aðstöðu okkar
nemenda. Er ég leit upp og gerði mér
grein fyrir því var ég væri staddur, átt-
aði ég mig á því að í raun væri ég
hvergi nærri útsofinn, því ákvað ég að
hvílast um stund, drekka morgunkaffið
og líta í moggann. Eftir að hafa heilsað
snaganum og spurt hann um leyndar-
dóma tegurfalla, hengdi ég frakkann á
hann og kæfði þar með svör hans við
spurningum mínum. Veskið gaf frá sér
tómahljóð er ég hristi það. Fjandinn...
merde... fnæsti ég milli samanbitinna
tannanna. Eg vissi að fengi ég ekki kaffi
yrði dagurinn CAPUT! En viti menn, sá
vondi beindi sjónum mínum að tveimur
glerjum sem lágu úti í homi. Eftir að
hafa skipt þeim og fengið morgunkaffið
í hendumar var skyndilega öskrað upp í
eyrað á mér: „Hvemig er með þessa
myndlistarsýningu?“ Mér varð svo bylt
við að ég snérist í tvöfalda skrúfu og
skall á einhverja rauðhærða stúlku sem
hét Hildur. Eins og í hægri endurtekn-
ingu sá ég hið langþráða kaffi þeysast
úr glasinu og mála gólfið svart.
En er ég lá þarna fékk ég stórkost-
lega hugmynd, auðvitað... ef ég festi
refil á einn vegginn, leyfði svo hverjum
sem vildi að mála á hann þá fengi ég
þetta líka glæsilega gólflistaverk. Máln-
ingin nyndi festast í skóm listamann-
anna (ég þekki sóðaskap samnemenda
minna og geri mér grein fyrir að engin
virðing verði borin fyrir special-t-
acryllitum frá efnaverksmiðjunni Sjöfn
í Garðabæ) og menn myndu svo spora
út allt gólfið. En það gæti svo táknað
lífsgöngu mannsins, þroskaferil hans
frá því hann er blár þar til hann verður
grænn, hvernig maðurinn gengi í spor-
unum eða í spor annarra, hvernig sporið
félli aldrei langt frá málningunni.
Seinna um daginn hitti ég svo Friðfinn
sem er sálfræðingur.
En þama hafði kviknað hugmynd,
það væri vel þess virði að halda eina
Mnemendasýningu. Boð var látið út
ganga um að nú skyldi efna til list-
veislu, verkin fóru að streyma...aha...og
allir voru kátir. Svo voru keyptar lím-
rúllur, myndunum skellt á veggina,
kranabílar látnir ná í skúlptúra, málað
auglýsingaspjald og allir rammar skól-
ans gerðir upptækir. Næsta dag var
myndlistarsýning nemenda formlega
opnuð með ávarpi hæstvirts formanns,
að viðstöddum einum sófa og einum
snaga kl. 7:30 f. h.
Þvílík dýrð sem þarna var saman
kominn... Mér er enn í fersku minni
verk hins háttvísa forseta Vísindafé-
lagsins, sem túlkaði einkar vel hræringu
og upplausn nútímamannsins. Hvemig
hann, þegar hann stendur frammi fyrir
skólanum sínum, umbreytist í vanmátt-
Öll lisf er
nouðsynlego
filgongslous.
ugt barn sem býður heiminum byrginn
með því að ulla. Að hafa hann miklu
stærri en skalinn og túlka grasið sem
einfalda græna rönd gerði það að verk-
um að verkið hóf sig upp til skýjanna,
lyftist upp á æðra satírískt plan. Ein-
staklega smekkleg mynd og auðvitað
fékk hún heiðurssæti á trönum og með
þrjú spott. Engum dylst að þama er
mikið efni á ferð. Ég hvet því Sigurð að
halda áfram sinni sköpun.
Mér er einnig sérlega minnisstætt
myndverk Barða forseta, málverk sem í
raun var samtenging myndmáls og
myndlistar. Eins konar bókverk sem
túlkaði hugmyndir listamannsins um
listina. Hér ætla ég að birta smá brot af
þessu myndmáli hans til þess að veita
ykkur, lesendum, innsýn í dýrðina:
„Ég er gamall,
eins og hamar,
list er hæna,
kond'að spræna.
Ef þetta er list þá er ég pissed.
Barði....einn af merkilegustu mönn-
um skólans.”
En án gríns þá voru þarna mörg
glæsileg verk og erfitt er að segja til um
hvert þeirra hafi staðið upp úr. Refillinn
sem settur var upp nýtti hinn almenni
nemandi sér til hins ýtrasta og eftir að
hann varð fullmálaður, var honum gefið
sæmdarheitið: Artistic beastiness. Hef-
ur slíkur skapnaður líklega aldrei sést
áður á veggjum skólans. Það mætti þó
kannski helst líkja honum við einhvers
konar expressionisma.
Humm......,já....(expressionism: ex-
pression-ismi: þegar verk eiga á engan
hátt að líkjast raunveruleikanum. Held-
ur eiga tilfinningar listamannsins, þá
stundina sem hann málar verkið, að
koma í ljós í verkinu - þetta heiti er
einnig notað hafi maður ekki minnstu
hugmynd um hvað verk táknar. Þá er
oftast hægt að bjarga sér með því að
segja að það sé nú svei mér þá svolítið
expressionískt og minni á Barlach.) Ef
svo er, þá er deginum ljósara að við
MR-ingar erum allir miklir listamenn
og ef ég hefði ekki gefið svissneskum
atferlisfræðingum þennan refil þá hefði
hann sæmt sér vel þarna á veggnum í
nokkum tíma. Svo hefði verið hægt að
flytja hann upp á sal þar sem hann á í
raun heima. Millum konunga og skóla-
meistara hins lærða skóla, sem glæsi-
legt dæmi um hina miklu grósku sem
einkennir vort listalíf.
Verr fór nú hins vegar fyrir gólflista-
verkinu mínu. Onefndum manni að
nafni Elías líkaði það ekki og lét for-
mann bókmenntadeildar skúra það upp.
Ahugasömum um þetta mikla verk er
hins vegar bent á að það er enn til sýnis
í skúringarfötu nr. 4 í kompu ræsti-
tækna.
Öll list er nauðsynlega tilgangslaus.
Það eru ekki til neinir eiginlegir lista-
menn, heldur erum við í raun öll ein-
hvers konar gerð af listamanni. Gleym-
um þessu aldrei, því öll finnum við ein-
hvem tíma þörf fyrir sköpun.
Þó svo við gerum okkur stundum út
fyrir að vera fremsti skóli landsins hvað
varðar menntun, þá megum við aldrei
gleyma öðrum þáttum menningarinnar,
og meðal þeirra er myndlistin. Það er
von mín að sem flestir hafi haft gaman
að þessari sýningu, fundist hún hafa
veitt sér andartakshvíld frá amstri dags-
ins og jafnvel lífgað hann örlítið upp.
Uff....Nú er kominn tími fyrir kaffi
og vindling..... Pétur, andskotinn!
Drekktu nú ekki allt kaffið mitt...
Heyrðu, áttu kannski annars nokkurs
konar sígarettu? Ha?