Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1922, Blaðsíða 77

ERFÐAFÉÐ.
43
lei'Simii suður, og töluSum viS fátt
þá stuttu stuncl. En eftir þaS var
ekki þagaS.
ViS vorum ekki fyr komnir aS
húsi herra Eskfords, en tvær kon-
ur kornu út um framdyrnar. Yar
önnur konan roskin (liátt á sex-
tugs aldri), lítil vexti, fríS sýnum
og gáfuleg; liún hafSi mikiS liár
silfurgrátt, en hörundslitur henn-
ar var fremur dökkur. Hin konan
var ung (rúmlega tvítug), há og
tiguleg, hláeygS og björt yfirlit-
um, og hár hennar eins og lýsigull
á litinn. Og þóttist eg sjá þaS und-
ir eins, aS þessi unga og myndar-
lega konai væri af norrænum ætt-
um.
Herra Eskford nefndi mig fyrir
þessurn kouum, og sagSi mér, aS
eldri konan væri móSir sín, en liin
yngri væri systir sín og héti Sig-
rún. Þær heilsuSu mér alúSlega og
huSu mig velkominn. Og öll mælt-
um viS á enska tungu.
SíSau gengum viS öll inn í hús-
iS. Og þar sátum viS í mjúkum
hægindastólum all-langa stund í
svölum súlnagöngum, drukkum þar
svaladrykki, sem dökkleit þjón-
ustu-stúlka færSi okkur, og töluS-
urn saman.
Þegar viS vissum, aS þú varst
Islendin g'ur, ” sagSi frú Eskford,
skömmu eftir aS viS vorum sezt,
“þá langaSi okkur til þess, aS þú
kæmir hingaS heim til okkar. En
því miSur getur ekkert okkar tal-
aS viS þig á íslenzku. ”
“EruS þiS þó ekki íslenzk?”
spurSi eg.
“Eg- er af frönskum ættum,”
sagSi frú Eskford, “ en börnin mín
telja sig meS Islendingum, því aS
faSir þeirra var íslenzkur — fædd-
ur og uppalinn á Islandi. En nú
er liann dáinn. Þa'S eru tvö ár
síSan hann dó. ’ ’
Eg sá aS angurvæi'S greip liana
sem snöggvast, og- hún horfði út í
bláinn dálitla stund.
“HvaS var skírnarnafn hans?”
spurSi eg.
Frú Eskford leit til sonar síns.
“Faðir minn hét Egill og var
Ásbrandsson, ” sagSi herra Esk-
ford, og bar nöfnin fram meS ís-
lenzkum hreim, “en hann nefndi
sig' Eskford eftir að hann var far-
inn frá íslandi. Hann sagði okk-
ur, úS hann liefSi alist upp í firSi
þeim, sem nefndur væri Eskif jörS-
ur. ’ ’
“Og þær stöðvar langaði hann
mjög til aS sjá á ný á síðari ár-
um, ’ ’ sagði frú Esk'ford. ‘1 Og' síS-
asta áriS, sem hann lifði, talaði
hann oft um þaS, aS sig langúði
sárt til að sjá ættjöi'S sína áður
en hann dæi. En dauSinn kom áð-
ur en sú ósk hans yrði uppfylt.”
“Var hann lengi búinn að vera
hér í Hónólúlú?” spui'Si eg.
“Næstum átján ár,” sagði frú
Eskford. ViS komum hiugaÖ sum-
aSiS 1891; við vorum þá búin að
vera sjö ár saman í hjónabandi;
en silfur-brúÖkaup o'kkar var liald-
ið áriS sem hann dó. ”
“Hvar voruS þiS fyrst eftir aS
þiÖ giftust?”
“ViS vorurn fyrstu sjö árin í
San Francisco, ’ ’ sagði frú Esk-
ford. “Þar eru bæði börnin mín
fædd. Sigrún er eldri. Hún heit-
ir í höfuðiö á móður mannsins