Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1922, Blaðsíða 128

94
TIMARIT bJÓÐRÆKNISFÉLAGS ISLENDINGA.
ur mannsandanum ekki haldiS til
baka. Þó seint gangi losnar sál-
in smátt og smátt úr læSingi.
Smámunir hverfa, og fram úr
efanum, myrkrinu og sorgunum,
stígur maSurinn hreinni, stærri og
göfugri en noldvru sinni áSur.
Bergljótu græddist kærleikur og
samúS til mannanna á vegferS
sinni, og þegar hingaS var komiS,
hafSi hún gengiS langa vegu.
Þó hún ekki vissi þaS, var hún
komin alla leiS aS fótaskör Drott-
ins sjálfs.
Hljómurinn steig upp til lienn-
ar, mildur, ljúfur og fagur. Inn
í sál hennar streymdi fegurS, sam-
ræmi og dýpri skilningur. Tón-
skáldiS talaSi til hennar í gegnum
skynsemi tilfinninganna. Hún
fann aS hugleysi og sjálfsvorkun
iiöfSu gengiS aS lienni. Elvar var
horfinn inn í eilífSina, — inn í ei-
lífa hvíld og friS. Hún stóS aS
vísu áveSurs enn þá, en allir
stormar líSa hjá fyr eSa síSar.
Og tónarnir héldu áfram aS tala
til hennar skýrara og betur, en
nokkur mannleg tunga getur
talaS.
ÞaS var eins og rykvef hefSi
veriS svift frá augum hennar og
sál hennar leyst úr herfjötrum. 1
hjarta hennar ríkti ró og friSur.
Nú sat liún lieldur ekki lengur
ein; viS hliS hennar var Elvar heil-
brigSur, ungnr, lífsglaSur. Augu
lians ljómuSu af fögnuSi og ást.
Þannig mundi hann verSa henni
samferSa um alla ófarna æfi.