Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1922, Blaðsíða 123

AD LEIKSLOKUM.
89
fjögnr munaðarlaus ungbörn á
stríðstímum og lieldur í þeim líf-
inu. Hún er þó svo fátæk, og
vinna liennar svo illa launuð, að
hún fellur í öngvit af hungri og
harðrétti. En hún hefir samúð
með smælingjunum, af því að hún
þekkir svo vel skortinn. Það er
sú eina hlið lífsins, sem henni er
kunn.
í draumnum dregur svo höf-
undurinn kátlega mynd af skoð-
unum hennar á heldra fólkinu.
Konungshjónin montin, hégómleg
og einföld, skrautið frekjulegt og
ósmekklegt, hirðfólkið skríðandi
og flaðrandi brúðufólk, og biskup-
inn, í mörgæsarlíki, svo önnum
kafinn að hugsa um sína eigin
tign, að hann lítur ekki til hægri
eða vinstri.
Þau voru óvenjulega þögul, og
að leikslokum hröðuðu þau sér út
og heim á leið. — Kvöldið var
milt og fagurt, og bifreiðin rann
mjúklega og liávaðalaust eftir
strætunum. Nxí sáu þau bezt,
hvað Winnipeg var ólík sjálfri
sér. Þegar alt gekk sinn vana
gang, voru strætin fáfarin og ró-
leg um þenna tírna kvölds. En
nú stóðu stórir liópar af verka-
mönnum á liverju götuhorni; eftir
gangstéttunum streymdi mann-
fjöldi, og þrengslin voru svo mik-
il, að varla varð þverfótað. Það
var ekki sparibúið fólk, sem var
úti að létta sér upp og leita sér að
skemtun eftir unnið dagsverk,
heldur var fjöldinn fátæklegt og
slitlegt verkafólk. Bergljót undr-
aðist yfir í liuga sínum, hversu
mörg olnbogaböm Winnipeg sýnd-
ist eiga. Svipþungt, alvaríegt og
þögult gekk fólkið eða stóð, hing-
að og þangað; en það var eins og
þögnin væri ógnandi og ekki
þyrfti nema lítið atvik til að
hlevpa öllu í uppnám.
Bergljót gaf þessu öllu nánar
gætur, og það setti að henni óhug.
Hún tilheyrði verkalýðnum og í
liuganum fylgdi liún þeim að mál-
um, en Elvars vegna hafði liún
dregið sig í hlé, hvorki sótt fundi
eða á annan liátt tekið opinberan
þátt í neinu.
Hfín sá, að hann var í þungu
skapi og drap því fingrunum létti-
lega á handlegg hans og sagði
brosandi: “Engum nema Barrie
hefði dottið í liug að breyta lög-
regluþjóni í prins.”
“Hann liefði ekki gert það, ef
hann hefði þekt lögregluþjónana
okkar,” svaraði Elvar.
“Heldurðu að engir töfrar
hefðu getað breytt þeim í
prinsa?”
“Nei—þeir sýna bezt, liverskon-
ar kóngablóð rennur í :rðum þeirra,
þar sem þeir standa aðgjörðalaus-
ir og látast ekkert sjá, hvaða ó-
hæfa sem liöfð er í frammi. Nú,
þegar mest ríður á liðveizlu
þeirra, liengja þeir niður hend-
urnar og fylgja verkalýðnum að
málum. ’ ’
“Eg get tæplega láð þeim ])að.
Eru þeir ekki verkamenn sjálfir,
og er ekki verkafólkið að gjöra
sanngjarnar kröfur?” mælti hún.
‘1 Sanngj arnar kröfur! ’ ’ tók
hann upp eftir henni. “Ef það
fær eitt, þá heimtar það annað.
Það heimtar hærra kaup, en jafn-