Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1922, Blaðsíða 80

46
TIMARIT ÞJÓÐRA-.KNISFÉLAGS ÍSLENDINCA.
stóS af hafi, en stórsjóarnir brotn-
uðu með gný og clinnnum drunum
á rifinu fyrir utan.
Þegar við komum inn í sumar-
skálann, gengum við áð píanó, sem
stóð þar inn við stafninn.
“Þarna eru íslenzku gimstein-
arnir góðu, sem faðir minn féldc
okkur systkinunum til varðveizlu,”
sagði Sigrún og benti á þrjá muni,
sem voru á hljóðfærinu.
Það vor óneitanlega sannir gim-
steinar í sinni röð, og enginn efi
lék á því, að þeir voru alíslenzkir
í insta eðli sínu. — Fyrsti hlutur •
inn var meistaralegt málverk, af
einu hinu fegursta héraði þ ís-
landi. En nafnið á héraðinu og’
nafn málarans þarf hér ekki að
nefna, því að íslenzkur tesari get-
ur þess nærri. — Annar hlutur-
inn var brjóstlíkan úr eir af íslend-
ing, sem einna mest og bezt liefir
unnið þjóð sinni til gagns og sóma ;
og var brjóstlíkan þetta gjört af
heimsfrægum, íslenzkum iista-
manni. En nafn þess manns, sem
brjóstlíkanið var af, og nafn lista-
mannsins ísl., þarf eg heldur ekki
að nefna hér, því ísl. lesari veit
við hverja eg á. — Þriðji hlutur-
inn var blað með raddsettu ís-
lenzku þjóðlagi á. Og var lagið
raddsett af heimsfrægum, íslenzk-
um söngfræðing og tónskáldi. En
nafnið á þjóðlaginu og nafnið á
tónskáldinu þarf alls ekki að nefna
hér, því íslenzkur lesari veit það
eins vel og eg. — Eg liorfði á
þessa þrjá íslenzku liluti nokkra
stund, og eg þóttist skilja til hlít-
ar, hvað Agli Ásbrandssyni hefir
gengið til þess, að afhenda af-
komendum sínum þessa liluti til
varðveizlu um aldur og æfi, því að
lilutirnir sýndu, að íslendingar
hafa átt — og eiga enn — lista-
menn, sem að snild og gáfum
standa jafnfætis þeim Rapliael,
Angelo og Beetlioven.
Eg dvaldi í húsi Eskfords fólks-
ins langt fram á kvöld. Og tvisv-
ar kom eg þangað eftir það. Og
einn daginn fór eg út í grafreit
borgarinnar til þess, að sjá gröf
Egils. Á gröfinn var fallegur
steinn, og á hann var grafið: —
“Egill A. Eskford. — Fæddur
á íslandi 5. Apríl 1850. Dáinn 29.
Marz 1909.”
Fm leið og eg kvaddi Eskfords-
fólkið fyrir fult og alt, þá leyfði
frú Eskford mér að taka eftirrit
af fáeinum línum, sem Egill liafði
skrifað nokkru áður en hann dó.
Það var hið einá, sem fanst eftir
hann á íslenzku. Og lítur lít fyrir,
að það hafi átt að vera upphaf að
æfisögu hans, eða annari lengri
ritgjörð. — Línur þessar voru
svona.:
“Þótt hin íslenska þjóð sé enn
þá harn að aldri — Aðeins þúsund
ára gömul — og þó liún sé svo fá-
menn, að hún gæti vel komist fyrir
í álíka stórri horg og Hónólúlú, þá
mun hvergi vera sá hlettur á hygðu
hóli, að íslendingur hafi elcki ein-
hvern tíma komið þar. Þvi að
íslendingurinn er i insta eðli sínu
landkannari; og sigli liann á ann-
að horð frá œttjörð sinni, þá er
hann sérlega víðföruM. En oftast
fer þó svo að lokum, að lionum
leiJia landmunir til Jieimferðar.”