Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1934, Qupperneq 67

Hákon Farmann
49
Bftir fjórSung' stundar var eg
kominn til Thomas Camphell’s.
Hann bjó laglegu búi þar á háls-
brúninni. Bar eg strax fram er-
indi mitt og tók hann því vel.
Hann vildi að eg yrSi þar um kyrt
um daginn og legSi ekki á staS
lieim fyr en næsta dag. En eg
sagSist verSa aS komast heim þá
um kvöldiS, því aS faSir minn væri
á förum vestur til Winnipeg. Af-
lienti herra Campbell mér þá dal-
ina, sem hann skuldaSi föSur mín-
um, og ók meS mig í léttivagni um
tíu mílur norSur Musquododoit-
dalinn. Á leiSinni var hann mjög
skrafhreyfinn og spaugsamur og
lék á als oddi, þó hniginn væri á
efri aldur. Hann sagSi mér ýmsar
munnmæla.s ögur um skáldiS Ro-
bert Burns og fór meS margar vís-
ur eftir hann. AS lokum snerist
tal okkar um Hákon og1 fólkiS, sem
liann bjó meS. HeyrSi eg strax á
tali Thomas Campbell’s aS hann
hafSi gott álit á nágrannafólki
sínu, enda var þaS náskvlt honum;
og hann fór lofsamlegum orSum
um íslendinginn (Hákon), sem
hann sagSi aS væri sannur mann-
vinur.
“Hann herra Farmann er aS
vísu nokkuS undarleg'ur maSur í
háttum og dæmalaust sérvitur,”
sagSi herra Campbell, “en hann
er jafnframt. mikill mannkosta-
maSur og fróSur um margt. Hann
hefir sagt mér, aS Nvja-Skotland
■sé land þaS, er forfeSur hans
fundu fyrir mörgum öldum og
ínefndu Vínland — ekki MarMand,
eins og sumir haldi fram, heldur
sjálft Vínland. Þetta getur auS-
vitaS veriS einber hugarburSur;
en þaS getur líka veriS satt. Og
um þaS skulum viS ekki skrafa,
drengur minn Eg hefi þekt herra
Farmann nú í full sex ár—og þaS
aS öllu góSu. Hann undi sér ekki
í þessu landi, fju’st framan af, og
ætlaSi endilega heim aftur til ætt-
lands síns haustiS 1875, en hætti
svo viS þaS áform alt í einu.”
“Veiztu af hverju hann liætti
viS aS fara til íslands?” spurSi eg.
“Já, þaS veit eg meS vissu,”
sagSi herra Campbell. “Hann
hætti viS þaS af þeirri ástæSu, aS
hann lagSi fram alla sína peninga
(um fimm hundruS dollara), til
þess aS hjálpa þeim Dunean Camp-
bell og bróSur hans út úr skulda-
kröggum, sem þeir voru komnir í.
En herra. Farmann áleit Duncan
velgerSamann sinn, því aS Duncan
bjargaSi lífi hans, þegar hann
(Farmann) slasaSist voveiflega
úti í skógtunum á Mooselands-háls-
um, um tuttugu mílur frá manna-
bygSum, sem varS meS þeim hætt.i,
aS skot hljóp úr byssu, sem hann
handlék, og fór í öxlina á honum.
Þegar lionum batnaSi, fór liann til
Trúró, komst þar í létta vinnu, og
gat lagt til hliSar um fimm hundr-
uS dollara á tveim árum. AfréS
hann þá aS fara alfarinn til ís-
lands. Kom liann hingaS í lok
septembermánaSar áriS 1875, til
þess aS kveSja Duncan. VarS
hann þá þess var, aS Duncan og
bróSir hans voru í miklum skuld-
um, og þeir sáu sér engan kost
annan en aS selja mest af því, sem
þeir höfSu undir höndum, og þar
á meSal tvo hvíta gæSinga, sem
þeim bræSrum þótti mjög vænt um.
Þegar svo herra Farmann vissi
meS vissu, hvernig högum Dun-
cans var háttaS, hætti hann viS aS