Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1934, Blaðsíða 73

Björnstjerne Björnson og faðir minn
55
(í bréfi dagsett Björgvin 15/6
1872) á þessa leið:
“--------Eg heimsótti líka þá
mikln stjörnu (nrsus major) á
skáld skap arliimni N orðmanna—
Bjömstjerne. Ekki kunni eg við
þann mann; hann er ótrúlega for-
skrúfaður, fanst mér; heimti í
þaula fantatiskan fróðleik af mér
um liina og þessa, en ignoreraðj
alveg gest sinn: mig; mín “Stikk-
enhed ’ ’ hefir nú eflaust aukið mik-
ið á, en ‘elskværdig’ er Björnson
ekki.-----
“1 pólitík okkar fanst mér
Björnson líka eitthvað hringlandi
og vindbelgingslegur og tók eg
mér vara fyrir, að liræra ekki mik-
ið þar upp í 'honum. Manninn
vantar stillinguna og lítur æðistórt
á sinn mjög svo lofaða mikilleik;
skap lians er stórgjört og heitt en
gáfan risavaxin til skáldskapar,
en það em hyggindi sem í hag'
koma. ’ ’
Enn skal eg' tilfæra stað í Sögm-
köflunum þar s'em faðir minn
minnist óbeinlínis á framkomu
Björnsons. Það er á bls. 823, þar
sem hann seg'ir frá því er hann í
tvö skifti hitti Henrik Tbsen og
spjallaði við hann: —“Tvisvar
sinnum átti eg tal við hann og þótti
mér karl æði stirður og orðfár, en
þó kurteysari maður en Björn-
son. ’ ’
Þeir hittust aðeins þetta eina
sinni, faðir minn og Björnstjerne,
—aðeins í þetta eina skifti, sem nú
var sagt frá.
Faðir minn mundi upp frá því
Bjömson vel, fylgdi þroska hans
og las rit lians eins og væru þau á
hans eigin máli.
Björnson kann liins vegar að
hafa munað eftir komu föður míns
til hans, en tæplega mun hann haf a
fylgst nokkuð með skáldskap hans,
lífskjörum og starfi. Hæpið að
hann liafi þekt og' skilið nokkuð af
kvæðum hans.
Nú get eg ímyndað mér, að öld-
ungis eins og föður mínum mislík-
aði framkoma Björnsons er þeir
fundust, þá hafi Björnson mislík-
að engu síður við fiöður minn, og
það svo að hann ha.fi lengi munað
það. Þeim sýndist sitt livorum um
þau mál er þeir ræddu, þeir þóttust
báðir vita margt vel, hvor í sínu
lagi, og þurfa lítið hvor til annars
að sækja Þeir slitu samtalinu án
samkomulags; og þó þeir slíðruðu
sverðin, og gleymdu öllum skærum
meðan frú Karólína. gaf þeim gott.
að borða, þá færðust þeir þó lítið
nær hvor öðrum og skildu á eftir
—kurteyslega að vísu. en kærleiks-
lítið.
Þeir sáust aldrei framar og
skiftust ekki á bréfum eða kveðj-
um. Að vísu skrifaði faðir minn
Björnson og sendi honum kvæði á
sjötugsafmæli lians, en Jwí bréfi
svaraði Björnson ekki og aldrei
Jiakkaði hann lcvæðið. Hvers vegna
ekki? Það var þó kvæði, sem
Björnson mátti telja sig v>el sæmd-
an af og var ekki einasta persónu-
leg kveðja frá föður mínum til
hans, heldur “kveðja til skálds-
ins” frá Islandi. En sem sag't,
Björnson þakkaði ekki nema þá
eins og tíðkast með almennri þökk
auglýstri í blöðunum fyrir auð-
sýndan heiður og vinsemd á sjö-
tugsafmælinu, en það var vissu-
lega ekki nóg fyrir svo gott kvæði.