Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1934, Síða 124

106
Tímarit Þjóðrœknisfélags Islendinga
þar sem þeim datt í hug; þeir
höfÖu athugað sínar eigin heimil-
isástæður; þeir höfðu hlustað á
ótal ástæður, sannar og lognar, og
ótal röksemdir fyrir því að ekki
væri hægt að taka karlgreyið á
heimilin og nú sátu þeir allir, sjálf
sveitarstjórnin, á stólunum í stofu
prestsins, úrræðalausir og' vand-
ræðalegir eins og nýkomin spurn-
ingabörn, sem ekki hafa lesið nógu
langt í hiblíusögunum. Enginn
þorði að spyrja hvað ætti að gera,
því að allir vissu, að ekki mundi
verða svarað nema. á einn veg.
Þá kom liúsmóðirin inn og vék
sér að manninum sínum.
“Það er kona frammi, sem vill
tala við hreppsnefndina. ” Prest-
urinn, skrifstofumaðurinn, kennar-
inn og bændurnir tveir litu upp og
horfðu framan í frúna.
“Hver er það ? ’ ’
“Það er 'hún Stína gamla
Sveinsdóttir á Grund.”
Hreppsnefndarmennirnir litu
hver á annan, en enginn sagði
neitt. Einhver undarleg tilfinning
fór að bæra á sér í liuga séra
Karls; það var líkast óljósu berg-
máli frá hljóði, sem dáið er út.
“Bjóddu ihenni inn,” sagði
presturinn, og andartaki síðar stóð
Stína Sveinsdóttir frá Grund inni
í 'skrifstofu prestsins. Hún var í
hversdagsfötunum sínum, gúmmí-
stígvélunum, dökku, þykku pilsi,
brúnni peysu, sem var stoppuð á
ermunum, og með skýluklút um
höfuðið. Hún talaði hátt og óhik-
að, því að lífið hafði vanið hana
af því að bugta fyrir höfðingjun-
um. Presturinn bauð lienni sæti
og hún tylti sér á dívanshornið.
“Eig er nú varla til þess,” sagði
hún Stína, “að koma nálægt stáss-
stofu-mublum, svona beint úr
draslinu og skítnum. En eg vona
að þið fyrirgefið. Bg gaf mér
bara ekki tíma til að fara lieim
og búa mig upp á. En svo að eg’
snúi mér nú að því, sem eg vildi
ykkur, og komist beina leið að efn-
inu, þá þykir ykkur erindið lík-
lega nokkuð skrítið.”
Stína Sveinsdóttir tók sér mál-
hvíld og hreppsnefndarmennirnir
biðu með fullkomnu kæruleysi, eins
og alt af er gert, þegar stórtíðindi
eru í aðsigi í heimi þessum. Eng-
inn sagði neitt fyr en Stína gamla
tók aftur til máls:
“Eg trúi, að þið séuð í vandræð-
um með liann Ólaf Runólfsson!”
“Það er ekki laust. við það,”
sagði annar bóndinn.
“Nú, jæja; ef þið haldið, að það
fari nógu vel um hann hjá mér á
Grund og ef honum er sama um
það sjálfum, þó að liann sé þar, þá
er velkomið, að eg taki hann til
mín. Pæðið ætti að vera viðunan-
legt, að minsta kosti meðan drop-
inn er í beljunni. Hún er vön að
halda lengi á, kýrgreyið. Ivofa-
garmurinn er nú reyndar orðinn
hálf-lélegur, eins og flest, sem
gamalt er, en Jón frændi minn hef-
ir lofað mér, að hann skyldi ditta
að gluggunum, ef það vrði úr
þessu. Og plássið er meira en nóg,
þó þetta sé engin höll.”
“Eg held hann megi þakka fyrir
að fá ekki önnur húsakynni verri,
helvítis karlinn, ’ ’ sagði skrifstofu-
maðurinn og hló, eins og hann
hefði verið fyndinn.
“Ekki kæri eg mig um að taka
mann upp á það, að það fari illa
um hann,” svaraði Stína í þeim

i
V