Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1956, Síða 38

20
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
mínir voru síður en svo málhvöt að
eðlisfari. Bæði höfðu íbúðir í hótel-
inu og var ég þeim meir en mál-
kunnugur; en aðeins með höppum
og glöppum fékk ég þau til að
skrafa við mig. Gerði ég þó mitt til,
að veiða upp úr þeim eitt og annað,
sem snerti sögu þeirra, Steins
fyrsta, annars og þriðja. Lagði meira
upp úr sögusögn þeirra, en öllum
vaðlinum sem ég mætti, nær og ég
minntist á Steinana við aðra Sam-
soníta.
Dohk er kaffibrúnn á hörund og
dökkklæddur, á vestræna vísu, utan
svartrar strókhettu, sem hann ber á
höfði, jafnt innanhúss sem utan. Að
vanda hélt hann sér í Búddastilling-
um, eða eins nærri þeim og manns-
líkaminn kemst í vanalegum setu-
stól; og varð vart dæmt, eftir útliti
hans, hvort hann var lífs eða liðinn.
En á fæti hefi ég aldrei séð mann
léttari í spori og liðugri í hreyfing-
um. Ekki varð dæmt um aldur hans
af ytra útliti. Og ekki merkti ég, að
hann eltist þau tuttugu ár, sem ég
hafði kynni af honum. En Fóstran
var gömul og grá, mjög hægfara og
sí-prjónandi og hafði nú hálf-prjón-
aðan sokk í takinu.
Úti á götunni er ys og þys laugar-
dagskvöldsins. Sveitarfólkið þyrpist
inn í bæinn í verzlunarerindum, eða
til að skemta sér, sýna sig og sjá
aðra. Þannig klykkir það út vikuna
nær veður og efni leyfa og vekur
skarkala með málæði sínu, hlátrum
og bílaskrölti. Ég er þaulvanur þess-
ari vikuloka háreysti og dreg bara
ýsur, rétt eins og sæti ég undir
aftansöng. Svo dettur allur hávað-
inn í dúnalogn og ég ranka við mér.
Sé ég hvar allir standa í sömu spor-
um og glápa þegjandi á undur-
mikinn glæsibíl, sem brunar eftir
strætinu eins og kólfi væri skotið
og nemur staðar við gangstéttina
framan við hótelið.
Hár maður og höfðinglegur stígur
út úr bílnum. Svo vel er hann bu-
inn að betur sæmir Broadway en
Samson. Enda lítur hann hvorki til
hægri né vinstri, og strunsar fram
hjá okkur inn í hótelið. Mér sýnd-
ist hann kinka lítillega kolli til
sessunauta minna, en merkti ekki,
að Fóstran og Dohk tækju undir þá
kveðju hans, hafi hún nokkur verið.
Að vörmu spori kemur svo höfðing-
inn út, með bankastjórann í eftir-
dragi og leggja þeir beint yfir göt-
una. Þar stendur bankinn og þar
fara þeir inn. Bankastjórinn hafði
íbúð í hótelinu svo ég var honum vel
kunnugur. Hann hafði orð á ser
fyrir að vera stirður í viðskiftum
og ekki greiðvikinn umfram Þa®
sem skyldan bauð. Maður sem gat
tekið hann með sér orðalaust og
látið hann opna fyrir sig bankann
á laugardagskvöld hlaut að eiga
meira undir sér en einn glæsibíl-
Og ég fór að hugsa um hver hann
gæti verið. Fann að persónan mundi
verða mér ógleymanleg en ja^n'
framt því óljós. Minnismynd mín a
honum líktist helzt steinlíkan a
Dohk með glóðarmola í augna
stað . . . Vitleysa! . . . Inar mjúku
og hvötu líkamshreyfingar hans
áttu ekkert skylt við styttumynd • • •
„Hver er maðurinn?“ spyr ég upp
hátt, en fæ, vitaskuld ekkert svar,
frá Dohk í Jógadvala og Fóstrunm
í sokknum. Svo ég endurtek spuru
inguna og skerpi röddina. Steinþogn;
„Þetta skyldi þó ekki vera ræningi