Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1956, Síða 51

PLÚTUS
33
að ræða á jafn fullkomnum mann-
eskjum og Mr. og Mrs. Samson.
Eftir því sem Steinn litli eltist,
sást móðir hans sjaldnar á götunni.
Hann hafði upp á þurfalingunum,
sem sjaldan eru margir í nýbygð, og
bar þeim gjafirnar frá móður sinni.
Og í hvert sinn og hann hafði lokið
erindi sínu gladdist frúin meira yfir
ánægjunni, sem lýsti sér í svip
úrengsins, en þó hún hefði sjálf gert
góðverkin. Á milli þeirra átti að vera
einskonar samsæri. Allt gjafapukur
þeirra átti að gerast á laun við Mr.
Samson. Það þurfti nú ekki annað
en ætla sér að leyna því, sem fram
fór rétt í kringum hann! Lengi lét
hann þó sem hann tæki ekki eftir
atferli mæðginanna. En loks kom að
því, að hann stóðst ekki lengur
mátið, og bað þau binda enda á
bruðlið; en árangurslaust. Hvorki
baenir hans, skipanir né hótanir
vógu móti góðverka-ástríðu konu
hans og sonar. Ástríðan espaðist
bara við það, að verða ekki lengur
leynt. út af þessu vaknaði kuldi og
andúð milli hjónanna, sem eitraði
heimilislífið. — Var konan annars
^eð öllum mjalla? .... Fóstran
Varð að hafa gætur á frúnni, og
binda enda á bruðlið, áður en það
yrði að brjálsemi. Og Mr. Samson
tók öll fjárvöld, smá og stór, í sínar
endur. Með því gerði hann Fóstr-
nnni hægara fyrir. En þó hún færi
ægt í sakirnar, skapaðist vaxandi
élseti milli hennar og Mrs. Samson,
1 fyrsta sinn á æfinni.
^egar Steinn litli hafði ekki
engur öðru að veifa, gaf hann af
f_er fötin. Einn kaldan vetrardag
°rn hann heim af skólanum skó-
aus og mun léttklæddari en hann
var um morguninn. Upp úr því
veiktist hann og lá í hálfan mánuð.
Þar með lauk skólagöngu hans í
Samson. Dohk útvegaði Mr. Samson
heimakennara, sprenglærðan Eng-
lending, kvæntan en barnlausan. Og
voru kennarahjónin innsett í Stein-
hús og embættið. Nú hugsuðu Sam-
sonítur sér gott til glóðarinnar.
Eitthvað ætti að mega veiða upp ur
kennarahj ónunum um lífið í Stein-
húsum. Ekki nú aldeilis. Hann var
meistari í einhverju og tók varla
undir góðan daginn né aðrar kveðj-
ur; og hún engu álitlegri. Og Steinn
gamli gerðist þögulli með hverju
árinu. Hann hafði flutt í Steinhús
fyrir orð tengdadóttur sinnar, sem
kendi í brjósti um einmana gamal-
mennið. En þó hann væri úti við
mest af deginum, við vinnu 1 garð-
inum og á kvöldrölti og þannig a
allra færi, komu allir þar að tómum
kofunum. Um vistfast vinnufólk var
ekki að ræða. Stiltar og þagmælskar
Samsonítur sáu um þvott og annan
hreingerning, vissa tíma dagsins, og
tóku þegjandi skipunum Fóstrunn-
ar. Aðra sáu þær ekki af Steinhúsa-
fólkinu, utan Stein gamla í garð-
inum. En torfærur á vegi hvers, sem
leitar sannleikans örfar athugun
hans og ímyndun. Ýmislegt mátti
lesa út úr svip og látbragði Stein-
húsafólksins og ekki varð getspek-
inni vörnuð þar innganga, enda gras-
seraði hún í heimilislífi þess. „Alt
breytist,11 sagði gáfuð Sasoníta.
„Steinhús eru ekki lengur róman-
tísk paradís.“ Og orðhákur einn, sem
ekki var laus við skáldagrillur,
kvað það margsannað, að hvar sem
Mammon reki kærleikann á dyr,
setjist fjandinn að. En sú guð-