Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1956, Side 56

38
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
en sonur hans þeyst um landið eins
og kólfi væri skotið. En svo kom
fyrir, ef fyrirtækin voru flókin og
stórkostleg, að þeir sameinuðu sál-
arkrafta sína. Óku þá báðir í sama
bílnum og sat sonurinn ætíð við
stýrishjólið. Þegar heim kom úr
þeim ferðum, var fátt á milli feðg-
anna. Og það leyndi sér ekki að Mr.
Samson var andlega og líkamlega af
sér genginn og naut varla svefns og
matar.
Kvöld eitt, snemma í nóvember,
var feðganna von úr einni slíkri ferð.
Það var komið fram yfir þann tíma,
er þeir höfðu gert ráð fyrir að koma
heim. Bleytuhríð gekk seinni part
dagsins og frost með kvöldinu, þó
ekki birti í lofti. „Yegirnir valda
því, að þeir eru á eftir áætlun,“
hugsaði Fóstran, en trúði því ekki.
Hvorki mennirnir né höfuðskepn-
urnar höfðu nokkru sinni raskað
áætlunum Samson-feðga, svo hún
vissi til. Og það setti að henni óró
og óljósan kvíða. Það bætti heldur
ekki úr, að Steinn gamli var úti
með seinna móti. Fóstran var vön
einverunni og prjónaði hana vana-
lega af sér. En í þetta skifti varð
prjónaskapurinn að lykkjuföllum.
Loks heyrði hún ekið upp að húsinu
og inn í bílskýlið og varð svo fegin
að hún lofaði guð, bæði óafvitandi
og upphátt. Svo opnast framdyrnar
og Steini litli kemur inn. (í hug
Fóstrunnar var hann ætíð Steini
litli). Hann leggur hurðina aftur
eftir sér, fer úr regnkápunni, tekur
af sér hattinn og hengir hvort-
tveggja upp á vissan snaga, sinn
snaga, í fordyrinu. Á þetta horfir
Fóstran agndofa og hreyfist ekki úr
spori.
„Hvað gengur að þér, manneskja?11
„Hvar er Mr. Samson?“
„Settu matinn á borðið, svo ég
geti étið og komist í rúmið.“
„En hann faðir þinn?“
„Hann kemur ekki heim í kvöld.“
Og Steini litli settist við borðið og
smurði brauðsneið. Þá gerði Fóstran
rögg á sig og bar inn matinn.
„Afi þinn er enn ókominn heim.“
„Ég veit það. Þú þarft ekki að
bíða hans.“
„Er hann með föður þínum? . • • •
Hvar eru þeir?“
„Þeir eru í líkhúsinu.“ — ^a
hneig fóstran niður í næsta stólinn,
sem íyrir varð og kom ekki upp orði.
En Steini litli lauk máltíðinni,
þurkaði sér fínlega á servíettunni og
gekk til hvílu.
Fóstran sat grafkyrr í stólnum,
eins og hún hefði verið lúbarin til
óbóta og komu ekki prjónarnir 1
hug, hvað þá annað skynsamlegrS;
Hugsanir hennar flæktust hver inn 1
aðra eins og band í hespu, þega1^
verst gerist. Og tírni og rúm lentu 1
sama glundroðanum: Mrs. Samson
lá á sæng í líkhúsinu . . . Steini litl1
var að stelast út með beztu skóna
sína. Og Mr. Samson sá hvað verða
vildi . . . En hann var í líkhús-
inu . . . dauður . . . Og Steinn goxn 1
var þar líka. Báðir dauðir í líkhus-
inu . . . Og Fóstran skimaði í kring
um sig, eins og 'hún væri þar líka • • •
Undir morgun seig á hana svefn
mók, sem hún vaknaði af á mínu
unni — sínum vanalega fótaferðar
tíma. Vaninn sagði henni fyrir veX ..
um. Gamall vani, því hún matrei
morgunverð og bar á borð fy^
fjóra. Sjálf hafði hún ætíð borða