Heimilisritið - 01.07.1947, Qupperneq 6

gluggann í gestaskálanum, hnar-
reist og þóttaleg, úti rigndi og hún
vissi ekki hvað hún átti af sér að
gera. Átti hún að halda lengra upp
í fjödlin ein síns liðs, — en hún
hafði aldrei áður gengið á fjöll; að
snúa aftur til borgarinnar var
sama og að viðurkenna ósigur sinn.
Þá sá hún hvar ungur maður kom
gangandi yfir túnið, 'hann bar stór-
an pinkil, og tók í 'höndina á Berit,
forstöðukonu skálans. Hún þekkti
hann meira að segja mjög vel,
hann hafði verið vinur elzta bróð-
ur hennar sáluga. Það var forn-
minjafræðingurinn og málvís’inda-
maðurinn Mads Vinger. Guði sé
lof, — loksins 'kom einhver, sem
hún þékkti, einn úr hennar hóp.
I
Msí&i
II.
Hún hafði ekki óskað eftir að
hitta Mads Vinger, hugsaði hún
meðan hún horfði á hann snæða
hálfkaldan miðdegisverðinn. í
fyrsta lagi var hann ekki af henn-
ar sauðahúsi, þvert á móti, hann
var miklu fremur andlegur föru-
nautur bræðra hennar, og hún
taldi Hann stjórnmálalegt viðrini.
Auk þess, — hann var ástfanginn
af henni og hafði verið það í mörg
ár og hún var aldrei kaldranalegri
og þóttafyllri en þegar hann var
nærstaddur. Ilann hafði aldrei beð-
ið hennar, þótt hún hefði stundum
óskað þess, því þá hefði það ver-
ið út'kljáð mál og þau hefðu getað
skilið að skiptum fyrir fullt og allt.
Hún gat ekki afborið taugaspenn-
una, sem það olli 'henni ævinlega
að hitta hann. Annars hafði hún
ekkert út á hann að setja. Hann
var vel menntaður í sinni grein, og
'flaustraði engu af. Ilann var tals-
vert hleypidómafullur, en það voru
flestir karlmenn.
Nú var það þó alltaf skemmti-
legra, að hann var kominn. Hann
hafði verið erlendis í allt vor, í
Róm, þar sem hann hafði fengið
að taka þátt í uppgreftrinum bæði
á Keiserfora og Palatin. Hann
ætlaði að skrifa bó'k um húsagerð-
arlist á tímum Ágústusar, sagði
hann. Ilún hafði áhuga á málinu,
og hún sagði honum, að hún ætlaði
að leggja stund á rómversk lög.
Henni fannst allt í einu 'hún vita
svo ós'köp lítið _ um rómverskt
samfélagslíf, það auðmýkti hana
ekki, þvert á móti, það styrkti að-
stöðu hennar. Og hún sagði: „Þetta
var skemmtileg tilviljun, — nú
verðið þér að halda fyrirlestra fyr-
ir mig á hverjum degi meðan þér
dveljið hér“. Og augu hennar
tindruðu af ákefð. En hann, sem
hafði reikað rneðal rústa og graf-
hauga og hugsað um hana, biturt
og með þrá, líkt og mann dreym-
ir unga og svala norræna júnínótt
í sumarhitunum þar syðra, honum
fannst hann heyra af hverju orði
hennar, að nú mætti notast við
hana, nú, þegar hún var ein og
4
HEIMILISRITIÐ