Heimilisritið - 01.07.1947, Qupperneq 9

hann, „vegna þess ég sagði að ég
elsíkaði yður — það var yður þó
kunnugt um áður“. — Hún kast-
aði þykkjulega til ljósu hárinu:
„Hafið þér æft yður lengi að segja
þetta erfiða orð — els'ka — var
nauðsynlegt að segja það — og þó
hnutuð þér um það. Æ, að þér
skylduð endilega þurfa að vera að
þessu“. — Hann smeygði á sig
bakpokanum: , Já, það er satt, —
ég hefði átt að þegja, — við skul-
um 'halda áfram“.
Það var bratt og það var heitt,
og bæði höfðu misst gleði sína. Það
var upp skriðu að fara. Hann fór
á undan og vísaði leiðina; en hann
rétti henni aldrei höndina til stuðn-
ings, — hann þorir það víst ekki
úr því sem komið er, hugsaði hún.
Hana verkjaði í öklana, en aldr-
ei skyldi hún biðja hann hjálpar,
— hún hefði ekki heldur getað
stunið því upp fyrir mæði ... Það
gekk betur eftir að þau komu upp
í hjarnfrerann, þar var slóðin
greinilegri og brattinn ekki eins
mikill. Það var hengiflug á aðra
hönd. það sló ó'hug á hana þegar
henni varð Iitið þangað niður, og
hún bvi-jaði aftur að tala. Hann
svaraði ekki nema hann væri
neyddur til . . Skvldi hann vera
sár, hugsaði Bún. skyldi liann hafa
tekið sér þetta mjög nærri ... Vit-
leysa, það er bara sjálfsblekking
... Þá yrði ég að hætta við nám-
ið, hugsaði hún ennfremur, fórna
sjálfstæði mínu og frelsi ... Og
einungis vegna þess, að ég hallaði
bakinu upp að honum ...
Harmaði hann það, sem hafði
skeð? Það var eitthvað við bak-
svip hans, sem virtist benda til
þess. Andlit hans sá hún ekki ...
„Yður rennir víst ekki grun í,
hvernig nútímastúlkan er“, sagði
hún. ,Það er tilgangslaust að
hugsa bara um okkur sem konur
og mæður. Munið að við ólumst
upp á stríðsárunum“. — „Eftir-
striðs'konur", sagði hann háðslega.
— „Já“, sagði hún þrjózk. „Því
ekki það“. — „Og auk þess hafið
þið upplifað byltinguna í Rúss-
landi“, sagði hann í sama hæðnis-
tóninum og áður. „Svo maður
gleymi nú ekki Freud ... Annars
ættuð þér að gæta yðar hérna“. —
„Þökk, ég er einfær um það“,
sagði hún. „Aumingja þér, sem
ekki getið upplifað neitt, sem ekki
hefur komið fyrir áður“. hún skotr-
aði augunum niður í hyldýpið, og
hana svimaði. — „Eitt er til, sem
er einstaklingnum alltaf jafn nýtt
... Að ég elska yður gegnt vilja
mínum, vegna þess að ég vil það,
— það er alltaf jafn nýtt og auð-
virðilegt .
Þegar ’hann hafði þetta mælt,
fálmaði hann út í loftið og hvarf
í djúpið, og hún heyrði þegar hann
kom niður, og síðan lágan skruðn-
ing af sandi og möl ...
HEIMILISRITIÐ
7