Heimilisritið - 01.07.1947, Qupperneq 12

svaraði hann rólega. Hún snerist
á hæli, hann lá hreyfingarlaus og
horfði á hana með undarlegan
glampa í augum. „Hafið þér ekki
einu sinni reynt?“ — „Hvernig
á ég að geta það — ég er einhend-
ur, — og stígvélin ...“ Hún hló,
„asni get ég verið“, og hún kraup
á kné og reimaði frá honum stíg-
vélin með snörum handtökum;
hann kenndi víst til, en henni
tókst þó að ná þeim af honum.
„Jæja, þér verðið að fara úr vos-
'klæðunum líka“, sagði hún ein-
beitt. Hann roðnaði: „Það er ekki
hægt“. — „Hvaða vitleysa“, hún
gerði sig byrsta, „ég get ekki látið
yður liggja svona og verða inn-
kulsa — þér gætuð fengið lungna-
bólgu, — já, það er ástæðulaust að
brosa að því“. Hún kraup við hlið
hans, henni hitnaði allri, en hún
vildi ekki vera tepruleg: „Þúsundir
hjúkrunarkvenna skipta daglega á
sjúklingum sínum; nú er ég hjúkr-
unarkona yðar“. — „Það væri
betra þér sæktuð hjálp strax“,
sagði hann hikandi. — ,,0g láta
yður liggja hér og verða innkulsa
— aldrei". Og hún lagði svefnpok-
ann einbeittnislega yfir hann upp
að mitti. „Getið þér hneppt frá
yður sjálfur?" — „Vægið mér“,
sagði hann vesaldarlega. — „Hætt-
ið þessum fíflalátum“, sagði hún
og var byrjuð að færa hann úr
sokkunum. „Þér vitið, að það get-
ur verið hættulegt fyrir yður að
liggja svona“, sagði hún til að
komast frá vandræðum. „Svona,
já“, sagði hún blíðlega, „nú toga
ég í — varlega — kennir yður til?
Það var ekki mjög sárt, systir
Annie er enginn viðvaningur“, hún
fleygði vosklæðunum til hliðar.
Hún tók fram handklæði úr bak-
poka sínum og þerraði hann. —
„Æ, hættið nú — ég finn til“, sagði
hann biðjandi. — „Þér verðið að
ta'ka því með stillingu“, sagði hún
brosandi og skalf og hjálpaði hon-
um að fara í nærfötin. „Þér verð-
ið að aðstoða mig — verið ekki
með kjánaskap — þér eruð í
sjúkrahúsi — slysadeildinni — þér
eruð þó varla feiminn við systur
Annie, — svona, það var rétt,
drengur, — sokkana er ég einfær
um“, hún dró þá skakka á hann,
því hún var dálítið skjálfhend
þrátt fyrir allt. „Og skríðið þér nú
niður í svefnpokann, — finnið þér
annars svona mikið til?“ Henni
vöknaði um augu.
„Nú eruð þér þó í þurru“, hún
breiddi úr vosklæðunum í sólskin-
inu, síðan settist hún við hlið hans.
„Þér stóðuð yður vel“, sagði hún
blíðlega, „og tókuð því með still-
ingu, sem ekki varð hjá komizt“,
hún lagði hönd sína á hans og
horfði yfrr landið burt frá honum.
Undarlegt var nú þetta, hér sat
hún hjá honum og sýndi honum
blíðu. „Viljið þér mat?“ spurði hún
fljótmælt; því nú, þegar allt var
10
HEIMILISRITIÐ