Heimilisritið - 01.07.1947, Qupperneq 14

þungum, og hún dró djúpt andann.
Aldrei hafði hana dreymt um það
þannig ... Hún strauk mjúklega
um andlit hans. „Kennir yður enn-
þá til?“ hvíslaði hún. Því svaraði
hann engu. Síðan var skýið á burt,
sólin skein aftur yfir bleika gras-
tóna . ..'„Nú verðið þér aftur að
liggja illa svolitla stund“, sagði
hún og ýtti bakpokanum undir
hnakka hans. „Nú eigið þér að fá
eitthvað að borða“. Hún stóð á
fætur, nú var hún aftur komin í
gott skap, sólin skein, hann var
ekki heldur eins fölur og henni
hafði sýnst. Hann brosti. Hann
bað um vindling og hún kveikti
í honum fyrir hann. Hann þakkaði
henni með því að kinka kolli.
Hann var ákaflega þögull.
Ilún varð dálítið vonsvikin, að
hann skyldi ekki borða neitt. Hann
drakk svolitla kaffilögg, kaffið var
heitt og sterkt; öðru gat hann ekki
komið niður. Hún virti hann fyrir
sér með áhyggjusvip og tók um
úlnlið hans. „Ég gæti bezt trúað
að þér hefðuð hita“, sagði hún
mynduglega. Sjálf borðaði hún
lítið, en sat!og hélt um hönd hans.
Síðan heyrðn þau mannamál.
Það voru einhverjir á ferð um
stígin þarna upp frá, hún reis á
fætur og kallaði. Ferðafól'kið dok-
aði við. Það voru tvær danskar
konur ásamt fylgdarmanni. Guð!
sögðu þær, þegar þær komu auga
á piltinn og stúlkuna. Fylgdarmað-
12
urinn kleif jafnskjótt niður til
þeirra.
Mads Vinger þekkti hann. „Ég
hef slasað mig dálítið“, sagði hann,
„þú verður víst að fara eftir mann-
hjálp, — og sjúkrabörum. Fylgd-
armaðurinn virti hann fyrir sér.
„Ég skal haska mér“, sagði hann.
Konurnar stóðu uppi á gilbrúninni
og horfðu niður til þeirra og á
vosklæðin. Annie stóð keik, með
jómfrúlegum þóttasvip, —; þær
máttu halda hvað þær vildu.
Allt var svo kyrrt eftir að þau
voru farin. Svo hljóðbært. Læk-
urinn sussaði og flissaði lágt. Ilún
stóð há og keik og horfði á eftir
þeim. „Það var gott að ég var
ekki farin frá yður“, sagði hún.
Hann kinkaði kolli, en augu hans
voru full aí sársauka. „Líður yður
illa ?“ hvíslaði hún, og þegar hann
svaraði engu, settist hún hjá hon-
um, tók höfuð hans í fang sér og
hagræddi honum. Hann teygði úr
sér og hallaði höfðinu þannig, að
hann gat séð í andlit hennar.
Hún strauk honum um vangann
og hárið, þrýsti höfði hans mjúk-
lega að brjósti sér og brosti til
hans. „Þér gátuð ekki staðist
freistinguna að biðja mín, þegar
við sátum á steininum í morgun
og ég hallaði bakinu upp að yður“,
sagði hún og^strauk höndinni nið-
ur andlit hans: „nú held ég höfð-
inu yðar í fanginu — getið þér
staðist freistinguna núna?“
HEIMILISRITIÐ