Heimilisritið - 01.07.1947, Síða 42

kæmi heim, sem ekki gat dregist
mjög lengi. Auðvitað ætlaði ég
ekki að segja henni frá hræðslu
.minni, eða frá því, að ég hefði ver-
ið clt. Hún myndi þá líklega lvlæja
áð mér og stríða mér með myrk-
fælninni.
Ég flýtti mér að útidyrum henn-
ar, en þær voru þá einnig haí’ð-
læstar. Ég barði af öllum mætti
ineð kreptum, köldum hnefunum,
en varð ekki vör við neitt lífsmark
inni.
Öll sund voru nú lokuð. Ég varð
að halda sömu 'leið til baka. Ég
vissi, að sá er í húsasundinu beið,
fylgdist með hverri hreyfingu
minni. Samt herti ég upp hugann
og labbaði hægt af stað eftir göt-
unni.
— Getur það verið, að það sé
hann? — Nei, hann, sem er Jæstur
inn í fangaklefa. — Eða var það
einhver af skólastrákunum? — Sá
skyldi þá fá fyrir ferðina. Ég
skyldi stríða honum svo, að hann
færi grenjandi hehn, sama þó að
hann væri jafnvel eldri en ég!
— Góði guð, láttu hann Grím
koma á móti mér, eða einhvern
annan sem ég þelcki. Ég skal vera
stillt, eins og mamma sagði að
maður ætti að vera, ég skal aldrei
stríða krökkunum, og ég skal alltaf
vera góð við liana mömmu mína,
og aldrei hræða fólkið, með því
að gretta mig utan við gluggarúð-
una, þegar dimmt er. — Guð, ó!
Hálfkæfð stuna barst út í mvrkr-
ið.
Lura'legur og herðakýttur karl-
maður skauzt fram úr húsasund-
inu og staðnæmdist á miðri göt-
unni fyrir framan mig. Ilann sóð
gleitt og breiddi út faðminn á
móti mér. Yfir herðar sér hafði
hann bundið spýtnarusli og ofan
á því, fram yfir aðra öxlina, sást
móta fyrir stórri viðarexi.
Allan mátt dró úr mér. Ég fann,
nð hné mín skulfu og það var eins
og hjartað stöðvaðist í brjósti mér.
Með herkjubrögðum tókst mér að
lyfta annarri hendinni upp að
enninu og segja hálfhátt cn hjá-
róma: „Ég held ég sé að villast“.
Um leið og ég sagði þetta þving-
aði ég mig til að líta til hliðar,
eins og ég væri annars hugar, og
þá lifnaði vonarneisti hjá mér.
Þvergatan, þvergatan! Ó, guð,
hjálpaðu mér. Silfurgatan var
þarna á aðra hönd mér. Ég hefði
viljað skíra hana upp, nefna hana
Vonargötu, Lífsgötu, Drottinsgötu.
Frá aðalgötunni sást aðeins lítill
hluti hennar, því hún lá yfir grýtt
holt og handan þess. Við hana
stóðu þó strjálbyggðir kofar og
hænsnahús. Þar sem gatan beygði
fyrir'grjóthól hljóp ég út af henni
og þaut eftir urðinni, eins hratt og
ég komst í myrkrinu. Ég rak tærn-
ar í steina og datt hvað eftir ann-
að. En áfram hélt ég, og loksins
þreifaði ég með skjálfandi höndum
40
HEIMILISRITIÐ