Heimilisritið - 01.07.1947, Qupperneq 51

Eiginkonan og stúlkan
Eftir Virginia Dale
Saga um tvær stúlkur,
sem aumkvuðu hvora aðra.
CELIA hengdi nýju minkakáp-
una gætilega inn í klæðaskápinn
og greip síðan símann, ákveðin á
svip. Allan daginn hafði hún verið
að velta þessu fyrir sér. Þegar
s'túlkan svaraði, sagði Celia næst-
um samstundis: „Við vonumst eft-
ir yður í kvöldverð á miðvikudag-
inn“. Hún hlustaði á sína eigin
rödd; hún var þægileg og blátt á-
fram. Henni fannst sjálfri undar-
legt, að ekkert skyldi heyrast á
mæli hennar, hvernig henni var
innanbrjósts. Hún beið andartak
eftir svari stúlkunnar.
„Þakka yður fyrir, Celia. Það er
mér sönn ánægja“.
Celiá dró djúpt andann. Hún
þröngvaði sjálfri sér til að halda
á'fram: „Klukkan sjö? Og verið
ekki að hafa fyrir því að skipta
um föt“. Svo bætti hún við góð-
látlega: „Ég veit, að það hlýtur
að vera óþægilegt fyrir yður, eftir
að hafa verið í búðinni allan dag-
inn“. Hún sagði ,,búð“ af ásettu
ráði, þó að hún vissi vel, að stúlk-
an vann í Tbebau-iistasafninu.
,.Sam“, sagði hún glaðlega, „verð-
ur líka glaður yfir því að þér skul-
ið koma“.
Hún beið. Nú vissi hún, að þessi
örstutta þögn stafaði af því, að
stúlkan þurfti að átta sig, áður en
hún gæti svarað. Celiu fannst sem
hún sæi undrun hennar, sæi hana
reyna að leita að viðeigandi svari.
Rödd stúlkunnar var alveg eðli-
leg: „Þakka yður fvrir. Ég kem þá
klukkan sjö. Verið þér sælar“.
Þegar Celia stóð fyrir framan
spegilinn litlu síðar, myndi hún
hafa ge.fið stórfé til þess að fá að
vita, hvað stúlkan hugsaði. Varir
hennar titruðu af reiði. Svo heyrði
hún að forstofudyrnar voru opn-
aðar og Sam sagði einhver spaugs-
yrði við vinnustúlkuna. Hann var
alltaf kátur og skemmtilegur (þeg-
ar hann var í góðu skapi) við allt
og alla. En það var samt engin á-
HEIMILISRITIÐ
49