Heimilisritið - 01.03.1948, Qupperneq 39

„Nei-i“, tautaði Pat. „Hann
lyfti aðéins hattinum, rétt eins
og ég væri systir hans eða ein-
liver ókunn stúlka. Þetta gerði
alveg út af við mig. Ekki það
endilega, að ég vildi að hann
kyssti mig, heldur —".
„Ég skil, ég skil", sagði
Brenda. „Þú vildir sem sé, að
hann færði fórnina. Þér finnst
sem stendur, að þú gætir aidrei
látið Ned kyssa þig framar —“.
Hrollur fór um Pat. „O,—nei!
Og merkilegt — það sem mér
datt í hug í lestinni hingað —
ég var strax farin að kvíða fyrir
því, hvað sængin myndi verða
honum óþægileg til fóta“.
„Húrra“, var það eina, sem
Brenda gat sagt, áður en Pat
fékk tíma til að útskýra sængur-
málið nánar. Þegar það hafði
verið útskýrt, sagði hún: „Auð-
vitað verðurðu hér hjá okkur
þangað til þú ert búin að koma
öllu í kring“.
Þetta voru einmitt þau orð,
sem Pat vissi að hún myndi
segja. Hún hafði engan'tíma til
svars, því Brenda hélt áfram:
„Það eru tveir tímar þangað til
við hittum Pál; Nú ættir þú að
hvíla þig þarna á dívaninum, á
meðan ég tek svolítið til hérna.
Við hjónin erum engir auðkýf-
ingar eins og þið, við höfum ekki
efni á að hafa vinnukonu allan
daginn“;
„Þær vilja vinna fyrir mínria
kaup fyrir utan borgina“, svar-
aði Pat annars hugar, því nú
mundi hún, að það átti að borga
vinnukonunni í dag; þessu hafði
hún líka gleymt í morgun. Nú
yrði Ned að borga henni launin
— en annað það, sem Ned gat
ekki þolað, var að vasast í smá-
mununum, að minnsta kosti lét
hann svo. Sagði, að þá fyndist
honum hann vera orðinn gamall.
Smámunirnir höfðu fallið á herð-
ar Pat, í þessu tíu mánaða
hjónabandi, sem lauk í gær.
Henni hafði fallið vel í geð að
færa reikninga heimilisins,
kaupa sápu handa þvottakon-
unni; borga matarreikningana og
sjá um að heimili þeirra Neds
væri hreint og þokkalegt.
Er Pat hvíldist á dívaninum,
sem hún hafði svo oft náttað í,
áður en hún giftist, skildist
henni, að með því að flýja að
heiman væri liún að súna baki
við ýmsu, sem hún átti erfitt
með að yfirgefa. Það var líka
svo margt, sem liún átti óklárað:
hún þurfti að borga bakaranum
tuttugu cent; þvottakonan kæini
á morgun; spariföt Neds væru í
hreinsun; útvarpsviðgerðannað-
urinn var væntanlegur á þriðju-
dag.
Skipbrot hinnar miklu ástar
virtist skilja eftir, þrátt fyrir allt,
rórnantískar endurminningar,
87
HEMILISRÍTIÐ