Heimilisritið - 01.03.1948, Qupperneq 60

axm. 'Eö, ef ég mætti spyrja —
hvað mikið af því berst almenn-
ingi tíl'eyma? Þetta getur varla
komið málým mikið við. Og ef
það yrði opihberað, myndi kon-
an mín taþa þuð sér mjög nærri".
,Já, ég veit", bætti hann við.
,.Þið haldið, að ég hafi ekki tek-
ið inikið tillit til Christine. Það
er ef til vi!l rétt. En þó þið kunn-
ið að álíta ]iað hræsni, þá er
sanrdéikurinn sá, að mér þykir
vænt um konuna — innilega
vænt Úm hana. Hin“ — hann
yppti öxlum- — „það var var
vitfirring, eins og karlmenn geta
orðið íyrir. Christine er öðruvísi
kona.- Það er kona sem maður
getur virt. Og þó ég hafi ekki
alltaí komið rétt fram gagnvart
hennk 'þá hef eg virt hana“.
Hann 1 ándvarpaði. Síðan batti
hanri við í bænarrómi: „Ég vildi
óska, að þið vilduð trúa mér".
Herdule Poirot hallaði sér á-
frám. i'
,,Eg trúi vður. Vissulega trúi
ég yðnr".
Þakfclætið skein út úr Patriek
Redferri'. „Eg þafcka yður",
sagði hann.
Weston ræskti sig og sagði:
,,Þér rnegið vera vissir nm,
Redfern, að við nninum ekki
hrevfa neinu, sem er málinu ó-
viðkomandi. Ef vinfengi yðar við
frú Marshall er málinu óvið-
komandi, mun það ekki koma
fram í rétlinum. En þér virðist
ekki taka til greina, að svo —
náin vinátta — getur staðið í
beinu sainbandi við morðið. Það
getur, skiljið þér, verið ástæða".
„Ástæða?" sagði Patrick Red-
fern.
„Já. Marshall hefur kannske
ekki vitað um þetta samband,
fyrst í stað. En setjum nú svo,
að liann lutfi allt í einu komist
að því".
„Guð hjálpi mér", sagði Red-
fern. „Þér haldið að Marshall
hafi riiyrt liana?“
Lögreglustjórinn sagði nokkuð
þurrlega:
„Hefðuð þér ekki getað hugs-
að yður það?"
Redfern hristi höfuðið. Hanu
sagði:
„Nei. þó undarlegt megi virð-
ast. Eg hafði ekki hugsað út í
það. Nei, sjáið þér til, Marshall
er svo stilltur maður — Nei, það
er óhugsandi“.
Weston spurði:
„Hvernig var framkoma frú
Marshalls meðan á þessu stóð.
gagnvart manninum? Var hún
— svona — firædd um, að hann
kæmist að Ji'. í eða var lienni al-
veg sama?“
„Hún var dálítið — á nálum.
Hún kærði sig ekki um að hann
kæmist að því“.
„Virtist hún verá hráedd við
hann?“
58
HEIMILISRITIÐ