Heimilisritið - 01.08.1955, Qupperneq 45

inu, og hófu að byggja timburfleka. Það
tók þá aðeins stutta stund að búa til
allmarga ágæta fleka, og þeir gerðu sér
einnig árar til þess að róa með, og brátt
höfðu þeir komið á ferju yfir á hæð í
nágrenninu, þar sem var friður og engin
hætta af flóðinu. Þeir björguðu ekki að-
eins fólkinu á bílunum heldur einnig
fjölda af holdvotum bændum, sem sátu
uppi á þökum á bæjum sínum.
Mér er það því mikil ánægja að geta
fullyrt, að það er sex afrískum mann-
a:tum að þakka, að enginn drukknaði í
flóðunum við Sanders Mill í júlí s. 1.
I kvöld eru hinir hraustu hausaveiðarar,
sem ekki urðu ráðþrota, hetjur þjóðar-
innar eins og þér sjálfsagt vitið og „Næt-
ur í Nairobi" hefur fengið auglýsingu
sem á engan sinn líka. Fannst yður
ekki Rebecca taka sig vel út á mynd-
unuoi, í rifnum stuttbuxum með lnna
sex svertingjarisa fyrir lífverði.
Vel á minnzt, það er citt til áður en
ég hætti.
Fyrir nokkrum mínútum, þegar ég
var að koma Rebeccu og mannætunum
upp í flugvélina, sem ég hafði leigt til
þess að fljúga okkur til Chicago, dró
einn af hausaveiðurunum mig afsíðis
og sagði á hinni ágætustu ensku:
„Fyrirgefið, hr. Seibert, en hvernig
getum við þekkt hr. Thorne, þegar við
komum til Chicago? Við höfum lofað
hr. Jenkins í Nairobi að gera hr. Thorne
verulega hræddan. Hann var svo stór
upp á sig og raupsamur, þegar hann
var í Nairobi, að hr. Jenkins áleit að
hann hefði gott af, að gert væri svolít-
ið gys að honum. Þess vegna höguð-
um við okkur svona bjánalega, þegar
þér sáuð okkur í fyrsta skipti á skip-
inu. Við héldum að þér væruð hr.
Thome. Strax og þér sögðust vera hr.
Seibert, höguðum við okkur miklu bet-
ur.“
Ég varð svo undrandi, Richard, að ég
kom ekki upp nokkm orði, svo mann-
ætan hélt áfram:
„Þér lofið að koma ekki upp um okk-
ur, fyrr en við höfum gert hr. Thorne
verulega hræddan. Við lofuðum Bill
Jenkins því, og hann á það skilið, að við
stöndum við orð okkar. Svo er það ann-
að, sem ég vildi gjarna minnast á, þar
sem við enim hér einir hr. Seibert: gæt-
um við ekki sloppið við að éta banana
um tíma? Við emm orðnir hundleiðir á
banönum.“
Þetta kalla ég menntaðar mannætur,
góði Richard, en hann viðurkenndi líka
að þeir hefðu gengið á háskóla í Nai-
robi, og em félagar bæði í karlakórnum
og málfundafélaginu.
Og svo em það þessir 50.000 dollarar.
Haldið þér ekki að undirritaður hafi
unnið til svolítilla vasapeninga, til þess
að kaupa fyrir banana?
Yðar einlægur
Georg.

Hvalshausinn í uppbót!
Það eina góða við biðraðir er samtalið, sem maður heyrir þar. Kona
ein, sem loks náði tali af kjötkaupmanninum, bað um „tvær góðar
hvalsteikur, og gætuð þér svo ekki látið mig fá hausinn handa
kettinum?"
ÁGÚST, 1955
43