Heimilisritið - 01.08.1955, Síða 53

ER DÓTTIR YÐAR ASTFANGINf
Úrdráttur úr grein eftir
Gladys Denny Schultz
EF TIL VILL eigið þér dóttur,
sem ekki er orðin 21 árs ennþá.
Sennilega er hún ástfangin —
eða heldur að hún sé það, en það
er næstum það sama. Og í undir-
vitund hennar býr þessi hugsun:
„Kannske fer hann burt . . .
kannske finnur hann aðra . . .
kannske fæ ég aldrei framar að
sjá hann.“
Er það nokkuð undarlegt, þó
hún vilji halda í unga manninn,
sem hún hefur orðið ástfangin
af?
„Það eru alltaf þær saklausu,
sem lenda í ógöngum,“ segja
þeir, sem vinna að þjóðfélags-
vandamálum. „Hinar vita hvern-
ig þær eiga að haga sér.“
Alltof margar saklausar stúlk-
ur lenda á villigötum. Einnig
duglegir vel gefnir ungir piltar.
Hvemig getum við, foreldrar
þeirra, sem elskum þau svo inni-
lega, hjálpað þeim að forðast
víxlsporin, sem kannske eiga
eftir að setja skugga á allt þeirra
líf?
Kunningjakona mín, sem á
unga dóttur, áleit, að hún hefði
gert skyldu sína í þessum efn-
um. Hún hafði ætíð svarað, þeg-
ar stúlkan spurði — en henni
hafði þó fundizt að til væru mál,
sem menn ekki ræddu um. Dag
nokkurn fékk hún bréf frá ungu
stúlkunni, en hún vann fjarri
heimili sínu:
„Elsku mamma, getur þú ekki
sagt mér hvað kynferðisvanda-
mál eiginlega eru? Til dæmis
daður og blíðuhót. Hversu langt
má siðsöm og skynsöm stúlka
hætta sér? Þú skalt ekki verða
óttaslegin — ég hef ekki gert
neitt rangt. En ég skil þetta ekki
almennilega, ég er ekki örugg
gagnvart þessu, og það er eins
ástatt fyrir mörgum vinkonum
mínum.“
Hér var einmitt vandamál, sem
móðirin hafði ekki minnzt á við
AGÚST, 1955
51