Heimilisritið - 01.08.1955, Qupperneq 57

ar Lenu, það var meira að segja
sagt að það væri „módel“-kjóll
úr grænu og svörtu efni.
Og af öllum vinstúlkunum var
það sízt Lena, sem hún gat unnt
þess að fá „módel“-kjól.
Og hún vissi hvernig þær
myndu tala í skólanum á eftir.
Um það hvernig Lena hefði sigr-
að hana. Það var vafamál, hvort
hún ætti nokkuð að vera að fara
á skóladansleikinn. Hún gat
sagt, að hún hefði skyndilega
orðið veik, fengið í hálsinn eða
eitthvað slíkt. Það yrði sennilega
eina úrræðið, en það var svo allt
annað, hvort þær tryðu því.
Ef hún hefði bara verið svo-
lítið lagngri í höndunum, þá
hefði hún getað breytt þeim
ljósrauða. Það hefði sjálfsagt
verið hægt að gera hann falleg-
an, en hún var því miður mesti
klaufi í höndunum. Hún hafði
þegar reynt, að taka stóru,
svörtu slaufuna, sem dinglaði
svo bjánalega aftan á honum, og
setja aðra minni, en það hafði
gert hann enn bjánalegri, og svo
átti hún í mesta basli með að
setja hana á aftur.
Hún burstaði hárið á sér vand-
lega, og skoðaði andlit 'sitt ná-
kvæmlega 1 speglinum. Það var
allt í stakasta lagi með það; það
var bara þessi kjóll. Þau myndu
sjálfsagt öll eftir honum frá síð-
asta ári, og sérstaklega var hún
hrædd um, að John væri einn
þeirra manna, sem tækju eftir
slíku. Annars hafði hún aldrei
verið hrædd við að mæta gagn-
rýnandi augnaráði hans — en í
kvöld, og sérstaklega þar sem
Lena yrði í þessum yndislega . ..
ÞEGAR hún kom inn í dans-
salinn, dró hún sig í fyrstu var-
fæmislega í hlé úti við inngang-
inn, meðan hún leitaði í ákafa
með augunum eftir Lenu og
John.
Lenu sá hún strax úti á gólf-
inu, og ekki batnaði skap henn-
ar við það, því kjóllinn var eitt-
hvað það flottasta, sem sézt
hafði á skóladansleik til þessa.
Átti hún að laumast heim aftur.
Hún gæti sagt að hún væri með
höfuðverk, ef einhver spyrði.
Nei, ekki dugði það. Nú var
John búinn að koma auga á
hana, og hann kom strax til
hennar, hár og spengilegur.
Og þá var allt í einu eins og
það væri ekki svo slæmt allt
saman. Hann dansaði við hana
bæði fyrsta, þriðja og fimmta
dansinn, og stuttu seinna eina
þrjá, fjóra hvern á eftir öðrum.
Það leið ekki á löngu þar til
hún, eins og venjulega, var orð-
in hin ókrýnda drottning dans-
leiksins, sú sem allir kepptust
ÁGÚST, 1955
55