Heimilisritið - 01.01.1956, Page 5

vægi góðra hjúskaparsiða.
Að degi loknum er ég meira en
lítið þreytt og slöpp. Mikið af
þessari þreytu og gremju beindist
áður að manni mínum, sem í
mesta sakleysi lét fara vel um
sig að loknu dagsverki, meðan
ég varð að halda áfram að taka
til. Jafnvel þau kvöld, er Gils
hjálpaði mér með húsverkin, gat
ég ekki stillt mig um að hreyta í
hann ónotum.
Eg veit ekki, hvers vegna ég
gerði það. Það var eins og hver
annar vani, sem maður temur sér
— að vera tillitslaus og ókurteis.
Eg þakka manninum mínum fyrir
að hafa tekið mig til bæna! Hann
kom mér á óvart eitt kvöld, þegar
ég var að bera af borðinu. Eg
rak mig óvart á hann og hreytti
úr mér: „Af hverju þarftu að
flækjast fyrir, sérðu ekki, að ég
er að bera af borðinu?"
Gils sagði: „Við hvem held-
urðu, að þú sért að tala?" Röddin
var róleg, eins og hann bældi nið-
ur reiði. Ég skildi allt í einu, að
svar hans var einungis bergmál
af þeim fjandsamlega tón, sem ég
hafði notað.
Þetta kom mér til að hugsa. Ég
hugsaði um allt, sem var orðið
að venju í sambúð okkar. Því
meir sem ég hugsaði, því betur
skildi ég, að það er konan, sem
gefur tóninn í heimilislífinu. Mað-
ur, sem allan daginn vinnur störf
sín utan heimilis, leitast stöðugt
við að segja og gera það, sem
hann álítur viðeigandi. Hann
venur sig á kurteisi í umgengni
við viðskiptavini sína. Hann
myndi flytja þessar kurteisisvenj-
ur inn á heimiliið, ef hann mætti
þar sömu tillitssemi og hann á að
venjast af daglegum viðskipta-
vinum. Því miður reynumst við
þeim oft verst, sem við unnum
mest. Við sýnum þeim ekki sömu
hugulsemi og þeim, sem okkur
eru einskis virði.
Áður fyrr var það óheyrt, að
kona ræddi um mál manns síns
eða færi um hann niðrandi orð-
um. Þess var krafizt, að hún
minntist ekki á slík einkamál, og
hún var alltaf trú í hugsun og
verki.
En með jafnrétti konunnar losn-
aði um tungu hennar. Nú er það
fremur venja en undantekning, að
konan tali um mann sinn, hvort
heldur upp í opið geðið eða á
bak. Stundum gerir konan lítið úr
manni sínum, án þess tilgangur
hennar sé að særa hann.
t
Manstu eftir gremjusvipnum á
manni þínum, þegar þú hafðir orð
á því við hóp af kunningjum þín-
um, að Georg hafi áður haft svo
ljómandi fallegt hár, en sjáið
bara nú — allt farið. Allir hlæja
innilega, nema Georg.
JANÚAR, 1956