Heimilisritið - 01.01.1956, Blaðsíða 5

Heimilisritið - 01.01.1956, Blaðsíða 5
vægi góðra hjúskaparsiða. Að degi loknum er ég meira en lítið þreytt og slöpp. Mikið af þessari þreytu og gremju beindist áður að manni mínum, sem í mesta sakleysi lét fara vel um sig að loknu dagsverki, meðan ég varð að halda áfram að taka til. Jafnvel þau kvöld, er Gils hjálpaði mér með húsverkin, gat ég ekki stillt mig um að hreyta í hann ónotum. Eg veit ekki, hvers vegna ég gerði það. Það var eins og hver annar vani, sem maður temur sér — að vera tillitslaus og ókurteis. Eg þakka manninum mínum fyrir að hafa tekið mig til bæna! Hann kom mér á óvart eitt kvöld, þegar ég var að bera af borðinu. Eg rak mig óvart á hann og hreytti úr mér: „Af hverju þarftu að flækjast fyrir, sérðu ekki, að ég er að bera af borðinu?" Gils sagði: „Við hvem held- urðu, að þú sért að tala?" Röddin var róleg, eins og hann bældi nið- ur reiði. Ég skildi allt í einu, að svar hans var einungis bergmál af þeim fjandsamlega tón, sem ég hafði notað. Þetta kom mér til að hugsa. Ég hugsaði um allt, sem var orðið að venju í sambúð okkar. Því meir sem ég hugsaði, því betur skildi ég, að það er konan, sem gefur tóninn í heimilislífinu. Mað- ur, sem allan daginn vinnur störf sín utan heimilis, leitast stöðugt við að segja og gera það, sem hann álítur viðeigandi. Hann venur sig á kurteisi í umgengni við viðskiptavini sína. Hann myndi flytja þessar kurteisisvenj- ur inn á heimiliið, ef hann mætti þar sömu tillitssemi og hann á að venjast af daglegum viðskipta- vinum. Því miður reynumst við þeim oft verst, sem við unnum mest. Við sýnum þeim ekki sömu hugulsemi og þeim, sem okkur eru einskis virði. Áður fyrr var það óheyrt, að kona ræddi um mál manns síns eða færi um hann niðrandi orð- um. Þess var krafizt, að hún minntist ekki á slík einkamál, og hún var alltaf trú í hugsun og verki. En með jafnrétti konunnar losn- aði um tungu hennar. Nú er það fremur venja en undantekning, að konan tali um mann sinn, hvort heldur upp í opið geðið eða á bak. Stundum gerir konan lítið úr manni sínum, án þess tilgangur hennar sé að særa hann. t Manstu eftir gremjusvipnum á manni þínum, þegar þú hafðir orð á því við hóp af kunningjum þín- um, að Georg hafi áður haft svo ljómandi fallegt hár, en sjáið bara nú — allt farið. Allir hlæja innilega, nema Georg. JANÚAR, 1956
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68

x

Heimilisritið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimilisritið
https://timarit.is/publication/976

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.